اسلام ناب
روزه در غیر ماه رمضان، اگر نذر نشده باشد، واجب نیست و اصل اولی در روزه‌ها (غیر روزه‌های واجب و حرام و مکروه) مستحب است و لزومی در به جا آوردن آن نیست؛ مسلمان در عبادت میانه‌رو است و سخت نگرفته و خود را به رنج نمی‌افکند؛ روزه‌داریِ مدام که به روال و سیرِ طبیعی زندگی ضرر می‌رساند، نهی شده و سزاوار است در گرفتن روزه مستحبی، رعایت اعتدال صورت گیرد.
شيوه روزه دارى پيامبر (ص) در طول زندگى، متفاوت بود؛ ابتدا سه روز در اول شعبان، سه روز در نیمه شعبان و سه روز در اواخر شعبان روزه مستحبی گرفته و دو روز قبل ماه رمضان را افطار می‌کرد؛ در سال‌هاى پايانى، يك شيوه اتخاذ کرد و براى ماه شعبان، منزلتى ويژه قائل بود و آن را ماه خود خواند و روزه آن را سنّت نهاد و در ماه‌های دیگر سه روز را روزه مستحبی می‌گرفتند.
پیامبر (ص) ابتدا پى در پى روزه مى‌گرفت كه مى‌گفتند همیشه روزه می‌گیرد؛ سپس آن قدر افطار مى‌كرد كه مى‌گفتند هیچ وقت روزه نمى‌گيرد؛ در روش بعدی مانند حضرت داود (ع) يك روز در ميان روزه مى‌گرفت؛ در سیره بعدی، سه روز ايام البيض را روزه مى‌گرفت؛ سیره نهایی حضرت روزه 3 روز در ماه، پنجشنبه اول و چهارشنبه بعد دهم و پنجشنبه آخر ماه بود و تا زنده بود اين روش را ادامه داد.
امیرالمؤمنین (ع) همیشه دوست داشت تابستان گرم روزه بگیرد؛ امام سجاد (ع) نیز روزه ماه شعبان و رمضان را به هم‌ديگر وصل مى‌كرد و امام باقر و امام صادق (ع) سه روز در هر ماه، اولین و آخرین پنجشنبه و چهارشنبه وسط هر ماه را روزه می‌گرفتند. امام کاظم (ع) نیز در زندان از فرصتی که برای عبادت یافتند، خوشحال بودند.
یکی از مواردی که در همه ادیان ابراهیمی می‌توان، به عنوان اصلی برای وحدت استفاده شود، آمدن منجی موعود است؛ موعودی که جهان و جهانیان را به سوی سعادت و خوشبختی رهنمون کرده و برای اولین بار خوب زیستن را به تجربه بشری می‌رساند؛ در اصل مسئله، یعنی حقیقت آمدن منجی، ادیان ابراهیمی با هم اتفاق نظر دارند.
روح حاکم بر اعتقاد به امام زمان (عج) امیدباوری و امیدسازی است؛ زیرا همين عقيده براى انسان که موقعیت خویش را درک کند و رفتار خود در محضر امامش ببیند، كافى است؛ در این صورت که انسان در راستای برآورده کردن منویات امامش که یکی از آن‌ها امید به آینده است، تلاش می‌کند.
با توجه به رویکرد فسادگرا و ظالمانه دنیای امروزی و قدرت گرفتن شیاطین جن و انس، آیا امید به دنیایی سرشار از عدالت اجتماعی، جا دارد؟ روایات اهل بیت (ع) به آینده‌ای درخشان، همراه با امید اشاره کرده‌اند.
یکی از ویژگی های حکومت حضرت مهدی(عج) در روایات استقرار امنیت عمومی در جامعه بشری می باشد که این امنیت، با رشد عقلانی و اجتماعی بشر در پرتو این حکومت جهانی محقق خواهد شد.
منتظر واقعی، هر لحظه به فکر محبوبش است و از خداوند درخواست می‌کند که او را سلامت بدارد؛ بنابراین دعا برای فرج و سلامتی حضرت مهدی (عج)، از نشانه‌های روشن انتظار واقعی است و این وظیفه مورد توصیه خود امام نیز هست که فرمودند: «در تعجیل فرج زیاد دعا كنید كه تعجیل فرج، گشایش كار خود شما است.»
باور به مهدویت، می‌تواند نتایج و آثار متعددی داشته باشد، ازجمله امید به آینده روشن؛ ایجاد انتظار فعال در عموم باورمندان؛ هدفمندی و معنادار شدن زندگی و الگو گرفتن برای پیشرفت جامعه؛ باور به مهدویت و منجی موعود، روحیه امیدواری به آینده‌ای روشن را در انسان زنده می‌کند؛ انگیزه درونی را جهت تلاش در این راه افزایش می‌دهد و زندگی را هدفمند کرده و به زندگی، معنا می‌دهد.
فرهنگ مهدوی، اندیشه‌ای است که هم به حال و هم به آینده نظر دارد؛ فرهنگ مهدوی، فرهنگی متعالی است که نویدبخش نظم عادلانه جهانی در پرتو انسان کامل و بر مبنای اسلام راستین است. اسلامی که ائمه معصومین (ع) به اندازه فهم و درک مخاطبان خود، برخی از مشخصات و مختصات آن را تبیین فرمودند.
سنت الهی بر این تعلق گرفته که در آخرالزمان صالحان، وارثان زمین خواهند شد و اداره امور جهان را به دست خواهند گرفت و دین مورد رضایت خدا را در عالم گسترش می‌دهند و خداوند نور خود را کامل می‌کند و دین حق، بر تمام دین‌ها پیروز می‌گردد و مؤمنین با امنیت کامل، به امور دینی خود می‌پردازند.
قطعاً باور به امام زمان (عج) امید بخش است؛ اما این بدان معنا نیست که دست روی دست گذاشته و از تربیت جامعه چشم پوشی شود؛ از این رو، یاران حضرت نیز در روایات به کسانی وصف شده‌اند که شب زنده‌دار بوده و به تربیت خود می‌پردازند.
یکی از برکات دولت کریمه امام زمان (عج) رفع مشکلات مادی مردم در آن روزگار است. عنایت ویژه امام عصر (عج) به مستضعفان و محرومان به اندازه‌ای است که با حضور نزد حضرت، مشکلات معیشتی آنان مرتفع خواهد شد؛ این نکته در کتب اهل سنت بیان شده است.