وهابیت معتقد است سفر به سرزمین کفار حرام است و فقط در ضرورت می‌توان این سفر را انجام داد؛ در حالی که در 13 آیه قرآن، خداوند به طور مطلق به این سفر سفارش کرده است و اثر آن را عبرت‌گیری از سرنوشت پیشینیان، تکذیب‌کنندگان و مجرمان، بیداری دل‌ها و درک معاد می‌داند. بنابراین این اعتقاد وهابیت با ظاهر این آیات در تناقض است.

وهابیت معتقد است مقام انبیاء، بسیار بیشتر از اولیاء است و هر کس مؤمن با تقوا باشد، ولی خدا است و ولی خدا بودن، به ادعا و آرزو نیست. آنان درجه اولیاء را بسیار کمتر از انبیاء می‌دانند، ولی در توصیف انبیاء، چنان به آنان بی‌احترامی می‌کنند که آنها را همسان دیگران قرار می‌دهند. اعتقاد وهابیت درباره پیامبر (ص) مخالف معارف قرآنی است.

وهابیان در بسیاری از مسائل، با مسلمانان مخالفت کرده‌اند، آنان عقاید متناقض دارند؛ ازجمله آن عقاید، صفات خداوند است. آنان از طرفی می‌گویند، عقل در آن راهی ندارد؛ برخی مواقع می‌گویند عقل به طور اجمالی درک می‌کند چه صفتی برای خدا واجب و چه صفتی ممتنع بوده؛ مثلاً صفات نقص بر خداوند محال است. آنها گاهی صفات نقص را بر خدا می‌پذیرند و می‌گویند عقل از درک آن عاجز است.

وهابیت در بسیاری از مسائل، با مسلمانان مخالفت کرده‌ و عقایدی متناقض دارند؛ ازجمله آن تناقضات، مسئله تأویل است. وهابیون اصرار دارند که به ظاهر قرآن معتقدند و «اهل تأویل» اصطلاحی است که برای منحرفین به کار می‌برند؛ اما در برخی موارد که ظاهر آیات و روایات برخلاف اعتقاداتشان است، آن عبارت را به تأویل می‌برند.

آیا علمای اهل سنت، امیرالمؤمنین علیه‌‌السلام را به عنوان خلیفه چهارم می‌شناسند؟ در پاسخ به این سؤال باید گفت، بعضی از علمای اهل سنت همانند ابن تیمیه، منکر خلافت امیرالمؤمنین علیه‌السلام هستند و خلافت حضرت را به رسمیت نمی‌شناسند.

وهابیان در بسیاری از مسائل، با مسلمانان مخالفت کرده‌اند، آنان خود نیز عقاید متناقض دارند؛ آنها که خود را جزء اهل‌سنت می‌خوانند و معتقدند که مجتهدین در صورت اشتباه هم اجر می‌برند، در عمل، با علمای اهل‌سنت در تاریخ به گونه‌ای رفتار کردند که مشخص می‌شود، هیچ اعتباری برای آنان قائل نبوده و آنها را مشرک و کافر می‌دانند.