ظاهربینی یکی از خصایص اندیشه گران وهابی است. وهابیت به دلیل نداشتن اندیشه صحیح در شرایط خاص برای توجیه اعتقادات خود مجبور هستند که اندیشه دیگران را به نفاق متهم کنند و برای این کار راهی جزء ظاهربینی وعدم توجه به باطن اندیشه دیگران ندارند.ایشان با این منهج دیگران را متهم به شرک وخرافات، و اندیشه خود را توجیه و موجه جلوه می‌دهند.

از جمله مسائلی که در آن وهابیان از سایر مسلمانان مسیر خود را جدا کرده و بیراهه می‌روند، مساله توسل است. آنها با ادله‌ی واهی به کسانی که این امور را انجام می‌دهند، اعتراض کرده، این عمل را شرک، می‌خوانند، مرتکبین آن را هم مشرک می‌دانند. در حالی‌که پیامبر این عمل را انجام داده است. گویی پیامبر(ص) بفرماید توسل آری وهابیان بگویند نه.

در این که افکار و عقاید وهابیان بسیار نادر و بعضا عجیب و غریب است کسی شک ندارد، و هر کس با اندک مطالعه‌ای در منابع ایشان به این مسائل پی می‌برد، مثلا در مساله‌ی زیارت قبور، وهابیان به تبع ابن تیمیه با ذکر حدیثی از پیامبر(ص)، از سفر برای زیارت قبر آن حضرت، منع می‌کنند، در حالی که خود ایشان به زیارت قبر تمام افراد، توصیه می‌کنند.

وهابیت آیین دست ساخته‌ای است که مواد اولیه‌ی آن را ابن تیمیه تهیه کرده و به دست محمد بن عبدالوهاب، به بدترین شکل معماری شده، حاصل آن مذهبی خشن، بی‌رحم، به دور از فرهنگ و تمدن و... است. یکی از این موارد رنگ به رنگی این مذهب در مواجهه با روات است که هرکه موافق ایشان باشد خوب است و هر که مخالف آنها باشد، بد و بی‌اعتبار.

از آن‌جا که معاویه فضیلتی نداشته تا دیگران از او نقل کنند؛ امّا بخاری ناچار شده تا در بابی که در کتاب خود به نام الفضائل آورده، سه روایت ذکر کند مبنی بر اینکه او صحابی بوده؛ او فقیه بوده؛ به پیامبر نسبت داده که آن حضرت از نماز خواندن پس از نماز عصر نهی نموده؛ امّا از طرفی در کتابش اثری از «حدیث غدیر»، وجود ندارد.

وهابیان به دلیل این که مبانی صحیحی برای اعتقادات خود ندارند، دائما به دوگانه‌گویی گرفتار می‌آیند. مثل این‌که در مساله‌ی صفات خداوند، می‌گویند صفاتی مثل «یدالله» به همان معنای ظاهرش حمل می‌شود، چون مشخص است، و در عین حال می‌گویند ما کیفیت واقعی آن را نمی‌دانیم، این اعتقاد مثل باور داشتن به چراغی است، که تنها تاریکی دارد.