پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از مسائلی که همواره باعث شده است، تقریباً تمامی مسلمانان، در یک سمت و وهابیان در سمت دیگر قرار گیرند، مساله‌ی سماع موتی یا شنیدن اموات است.[1] وهابیان به تبع امثال محمد بن عبدالوهاب، می‌گویند، مردگان نمی‌شوند، و منکر این قضیه می‌شوند. لذا این‌که شما کنار قبرها می‌روید و با اموات، خصوصاً اولیاء و انبیاء الهی سخن می‌گویید، کاری بی‌مورد است. هرچند آن‌ها این عمل را بی‌مورد نمی‌خوانند، بلکه می‌گویند این نوعی شرک است.
اما تنها با مراجعه به برخی از کتب معتبر نزد اهل سنت، می‌توانید به موارد کثیری برخورد کنید که این مساله را به‌اثبات می‌رساند و بیان می‌کند که اموات، قدرت شنیدن دارند. غیر از این می‌توان به کلام بسیاری از علما در این زمینه نیز استناد نمود، کسانی‌که خصوصاً در میان اهل سنت، از جایگاه بالایی برخوردارند.
هم‌چنین سنت نبوی نیز بر این مساله صحه می‌گذارد و نمونه‌های آن‌که پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) با کشتگان بدر سخن گفته‌اند[2] یا امثال آن،[3] در کتب اهل سنت موج می‌زند.
یکی از این موارد در صحیح بخاری هم قید شده است، در باب (مردگان صدای کفش‌های تشییع کنندگان را می‌شوند).[4] یا مورد دیگر در کتاب ابن رجب است که از قول ابن عبدالبر می‌گوید: اکثر علماء قائل به شنیدن اموات هستند. حتی ابن جریر طبری نیز به این مساله اذعان داشته و ابن قتیبه هم آن را پذیرفته است.[5]
اما این‌که وهابیان این مساله را انکار می‌کنند، گویا خودشان قادر به شنیدن این همه شواهد و گواه بر این مساله نیستند. شاید لازم است خود مردگان از قبرها بیرون آمده و فریاد بزنند که آقای وهابی ما قادر به شنیدن هستیم، بلکه این سبک مغزان، به‌خود آمده و دست از لجاجت بردارند.

پی‌نوشت:

[1]. جواب عالم سنی به شبهه وهابیت.
[2]. اعتراف علمای عامّه و وهّابی به قدرت مردگان بر شنیدن.
[3]. سخن گفتن پیامبر(ص) با جنازه‌ی فاطمه بنت اسد.
[4]. بخاری، محمد بن اسماعیل، صحیح بخاری، تحقیق: محمد بن زهیر ناصر، باب المیت یسمع خفق النعال، ح 1338، دار طوق النجاه، 1422ق.
[5]. ابن رجب، عبدالرحمن بن احمد، اهوال القبور و احوال اهلها الی النشور، ص 133، تحقیق: عاطف صابر شاهین، دارالغد الجدید، مصر، 1426ق.