امام حسین
برخی از دشمنان مکتب تشیع با ترویج احادیثی از اهل بیت عصمت، در صددند که عزاداری را بدعت به حساب آوردند و چنین وانمود کنند که عزاداری سابقه‌ای در زمان معصومین نداشته است. این در حالی است که معصومین همگی در عزای امام حسین نوحه‌سرایی و گریه کرده‌اند. در روایات آمده است که فقط امام سجاد 40 سال در عزای امام حسین گریه کرد.
علمای اهل سنت ضمن تأیید حرکت امام حسین (ع)، به طرفداری از حقانیت واقعه کربلا پرداخته و پسر پیامبر را مظلوم معرفی کرده؛ چرا که در حق او و اهل بیتش ظلم شد و یزید را با عباراتی مانند: ظالم، هرزه، مفسد، عیاش، قاتل و... مورد نکوهش قرار داده‌اند، اینان گناه یزید را در حادثه کربلا نابخشودنی و هرگونه توجیه و عذری را بی‌مورد دانسته‌اند.
جنایت یزید بن معاویه در کربلا آن‌چنان است که حتی در بین علمای اهل‌سنت نیز بسیاری را شاهدیم که برای بزرگ، اقامه عزا می‌کنند. از باب نمونه ابن جوزی با وجود تعصبّش، وقتی که جنایات یزیدیان را دید نتوانست سکوت کند؛ به همین‌رو، در مقابل جنایات یزید، سر ندامت فرو آورده و در دو کتاب خود از حریم حسینی (علیه السّلام) دفاع جانانه‌ای نمود.
زمانی که خبر مردن معاویه انتشار یافت همه منتظر بودند که سرنوست حکومت به کجا می رسد. مردم بعد از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) شاهد خلاف ها و ظلم های متعددی بودند. وظیفه امام علیه اسلام این بود که مردم را نسبت به چهره فاسد و ظالم یزید آگاه کنند.
در جواب به شبهه وهابیت در مورد علم غیب و چرایی نهضت امام حسین می‌گوییم: «علم غیب» به اذن خداوند است و هیچ تکلیفی بر متعلق آن از جهت حتمی الوقوع بودن، تعلق نمی‌گیرد؛ زیرا تکلیف، همواره به ممکنات تعلق می‌گیرد و لازمه‌ی آن اختیاری بودن است، اما در این نوع از علم غیب، علم به قضای حتمی در زندگی انسان تأثیر ندارد و تکلیف‌آور نیست.
در شبهه‌ی ابن تیمیه آمده که نذر برای قبر و یا برای مجاورین قبر، شرعا جایز نیست و چنین نذری معصیت است؛ در پاسخ می‌گوییم مگر شیعیان نذر را برای قبر یا مجاورین و یا هر کس دیگری انجام می‌دهند؟ آری، ما هم می‌گوییم نذر برای غیر خدا باطل و حرام است. اساسا نزد علمای شیعه نذری که برای غیر خداوند صورت گیرد، هیچ‌گونه ارزشی نداشته و ادای چنین نذری...
وهابیت گریه بر امام حسین علیه السلام نوعی بدعت در دین و حرام می دانند در حالی که در گزارشهای زیادی از فریقین اشاره به گریه پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم بر سید الشهدا حتی قبل از شهادت امام حسین علیه السلام شده است.
لعن ونفرین شیعیان ریشه در سیره اهل‌بیت پیامبر دارد. اگر اهل‌سنت این روش را نقصی برای شیعیان می‌دانند در حقیقت بر اهل‌بیت ایراد وارد نموده‌‌اند. یکی از شخصیتهای مورد قبول اهل‌سنت امام حسین است که آنان وی را بنا به فرموده پیامبر گرامی اسلام سید جوانان اهل بهشت می‌دانند. لعن و نفرین دشمنان نمونه‌ای از سیره زندگی این امام است.
شرکت امام حسن و امام حسین (علیهماالسلام) در جنگ‌های علیه ایران و فتوحات خلفا گزارش شده که با بررسی گزارش‌ها مشخص می‌شود که سند درستی ندارد، از جمله بلاذری که بدون سند روایت خود را ذکر می‌کند و طبری با سند ضعیف روایت می‌کند.
احمدالحسن مدعی دروغین یمانی در کتاب متشابهات خود تلویحا نسبت شرک به امام حسین (علیه‌السلام) می‌دهد. وقتی این پست را در اینستاگرام گذاشتم، یکی از طرفداران این فرقه پیام داد؛ در این کتاب از سید احمدالحسن سوالی پرسیده شد، معنای سخن امام حسین (علیه‌السلام) در دعای عرفه چیست که می‌فرماید: «خداوندا مرا از خاری نفسم بیرون آور و از شک و شرکم پاک فرما.» پاسخ می‌دهد: سه نوع شرک وجود دارد....
قبل از ورود به بحث، مقدمه‌ای را بیان می‌داریم تا اولاً راهی برای ورود به بحث بوده و دیگر آن‌که با خواندن این مقدمه، خواننده گرامی متوجه هدف ما از بیان این مقاله خواهد شد. در شامات و یا بهتر بگوییم سوریه امروز و در شهر دمشق، قبر منسوب به دختر امام حسین (علیه السلام) دارای قبه و بارگاه مجللی است که زیارتگاه ارادتمندان به خاندان عصمت و طهارت می‌باشد...
صحابه نقش به‌سزایی در حادثه‌ی عاشورا داشتند، برخی یاور امام، برخی رویاروی امام و برخی دیگر بی‌طرف بودند. اما از یاران امام از بین صحابه، که قریب به ده نفر بودند، در این مقاله اعتراف ابن حجر را در مورد شش صحابه پرداخته‌ایم: حبیب بن مظاهر، انس بن حارث، طریف بن ابان، عبدالله بن بقطر، عمار بن ابی سلامه، و یزید بن مغفل.
یکی از مصیبت‌های جانسوز تاریخ اسلام، حادثه فراموش نشدنی عاشورا و کربلاست، و پیامبر اکرم(ص) بارها درباره این حادثه سخن فرموده و ضمن پیش‌گویی‌هایی از چگونگی وقوع آن، بر شهادت مظلومانه فرزندشان امام حسین(ع) اشک ریخته‌اند. پیامبر که نسبت به حوادث آینده از راه وحی و علم الهی آگاه بوده، این حقیقت را در مناسبت‌های مختلف بیان کردند.
یکی از شبهات وهّابیت در موضوع شهادت امام حسین انکار اتفاقاتی (دگرگونی و آشفتگی در آفرینش) است که پس از شهادت آن حضرت روی داد است. که در پاسخ می‌گوییم: مگر در زمان پیامبر اکرم معجزات بسیار بزرگی توسط آن حضرت صورت نگرفت، ولی باز هم منافقان با دیدن این معجزات آن را انکار کرده و نسبت سحر به آن حضرت ندادند.