احمدالحسن مدعی دروغین یمانی در کتاب متشابهات خود تلویحا نسبت شرک به امام حسین (علیه‌السلام) می‌دهد.[1] وقتی این پست را در اینستاگرام گذاشتم، یکی از طرفداران این فرقه پیام داد؛ در این کتاب از سید احمدالحسن سوالی پرسیده شد، معنای سخن امام حسین (علیه‌السلام) در دعای عرفه چیست که می‌فرماید: «خداوندا مرا از خاری نفسم بیرون آور و از شک و شرکم پاک فرما.» پاسخ می‌دهد: سه نوع شرک وجود دارد....، و منظور قسم سوم از شرک است که خدای ناکرده مخاطب به شرک مثلا آدم مشرک این سخن را تفسیر نکند، در این قسم از شرک، امام حسین (علیه‌السلام) از بین رفتن هرگونه منیت و از بین رفتن شائبه عدم و ظلمت از صفحه وجودش را در خواست کرده است، عدمی که بدون آن چیزی جز خدای واحد قهار باقی نمی‌ماند.

جواب دادم: شما که همان توضیحات احمد همبوشی را این‌جا تکرار کردید. من دو اشکال به این توجیه وارد می‌دانم؛
اولا: این‌که گفتند اباعبدلله (علیه‌السلام) عدم این خصوصیت را خواسته و عدم چیزی جز واحد قهار باقی نمی‌ماند. یعنی اباعبدلله طلب جایگاه خدایی کرده؟ 2. اشکال دوم؛ این‌که نسبت داده عدم شرک یا عدم منیت را به خداوند اساسا این جمله باطل است. چراکه؛ 1. وجود شرک در خدا سالبه به انتفاع موضوع است یعنی شرک نسبت به چه؟ به کسی دیگر یا خودش؟ 2. آیا منیت در خدا نیست با توجه به اون توجیه که احمد در مورد شرک کرده است؟ تفکر کنید.

اما توجیه درست کلام امام حسین (علیه‌السلام) چیست؟ امام (علیه‌السلام) در دعای عرفه تابلویی از خداوند ترسیم کرده و صفات خداوندی را در آن نوشته است. و نیز تابلویی از انسان رسم نموده و صفات و احوال وی را نیز در آن آورده است. انسان هر چقدر در انسانیت خود به کمال برسد، باز هم در محضر خدا، عبد و بنده‌ای بیش نیست.

پی‌نوشت:

[1]. متشابهات، احمدالحسن، اصدارات انصار، بی‌تا، بی‌جا، ج2، ص 11.