برخی از دشمنان مکتب تشیع با ترویج احادیثی از پیامبر گرامی اسلام و اهل بیت عصمت و طهارت که از نوحه‌سرایی و گریه نهی کرده‌اند، درصددند که عزاداری برای امام حسین را تحت الشعاع قرار دهند و عزاداری را امری جدید و بدعت به‌حساب آوردند که سابقه‌ای در زمان معصومین نداشته است. این در حالی است که معصومین همگی در عزای امام حسین نوحه‌سرایی و گریه کرده‌اند. در روایات و تاریخ آمده است که فقط امام سجاد (علیه السلام) 20 یا 40 سال در عزای امام حسین (علیه السلام) گریه کرد. از امام صادق (علیه السلام) روایت شده است که امام زین العابدین (علیه السلام) چهل سال در مصیبت پدرش گریه کرد در حالی‌که روزها روزه و شب‌ها به عبادت بیدار بود و چون وقت افطار می‌رسید، خدمت‌گزارش آب و غذا در برابر او می‌نهاد و می‌گفت میل بفرمایید. آن حضرت می‌فرمود: چگونه غذا بخورم، در حالی‌که فرزند رسول خدا را گرسنه کشتند! و چگونه آب بنوشم در حالی‌که فرزند رسول خدا را با لب تشنه شهید کردند! و پیوسته این سخن را می‌گفت و می‌گریست تا این‌که آب و غذا با اشک چشمش مخلوط می‌شد و همواره با این حال بود، که از دنیا رفت.[اللهوف، ج1، ص121]
سیره زندگی امام سجاد (علیه السلام) به ما می‌آموزد که زنده نگاه‌داشتن حادثه کربلا با گریه، نوحه و عزاداری بسیار اهمیت دارد.

پی‌نوشت:

سيد ابن طاووس، اللهوف في قتلى الطفوف، ناشر: أنوار الهدى، قم، ج1، ص121 «روى عن الصادق عليه السلام أنه قال: ان زين العابدين عليه السلام بكى على أبيه أربعين سنة صائما نهاره وقائما ليلة فإذا حضر الافطار وجاء غلامه بطعامه وشرابه قيضعه بين يديه فيقول كل يا مولاى فيقول قتل ابن رسول الله صلى الله عليه واله وسلم جائعا، قتل ابن رسول الله صلى الله عليه واله وسلم عطشانا، فلا يزال يكرر ذلك ويبكى حتى يبتل طعامه من دموعه ثم يمزج شرابه بدموعه فلم يزل كذلك حتى لحق بالله عز وجل»