پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ اگر به‌راستی اهل سنت، امام حسین (علیه السلام) را بنا به فرموده‌ی پیامبر، سرور جوانان اهل بهشت می‌دانند؛ باید سیره ایشان را هم قبول داشته باشند، چون حضرت با همین سیره و روش لایق این مقام شده‌اند. یکی از سیره‌های به اثبات رسیده امام حسین، خصوصاً در سرزمین کربلا لعن و نفرین مخالفان سرسخت بوده است. بنابراین اگر اهل سنت این سیره را بپذیرند؛ نباید به شیعیان آن حضرت در این رابطه خرده بگیرند و لعن و نفرین دشمنان اهل بیت را از گناهان نابخشودنی آنان به‌شمار آورند. در اینجا مختصراً به مضمون چند ماجرا و هم‌چنین سخنان ایشان اشاره می‌کنیم و خوانندگان گرامی را به اصل روایت ارجاع می‌دهیم.
یکی از افرادی که در کربلا امام حسین (علیه السلام) را به منع استفاده از آب تهدید کرد، تمیم بن حصین بود که حضرت او را لعن و نفرین فرمودند و وی در همان روز بر اثر تشنگی زیاد به هلاکت رسید.[1]
ایشان در چندین مرحله که در مقابل سپاه دشمن قرار گرفتند، آنان را لعن و نفرین نمودند.[2] هم‌چنین لعن و نفرین امام بر عمر سعد که از معجزات کربلاست -که دقیقاً همان نفرین به‌وقوع پیوست- نیز از جمله این موارد است.[3]

پی‌نوشت:

[1]. صدوق، محمد بن على‏، الامالی، ص 157، تهران، کتابچی، چاپ ششم، 1376ش؛
[2]. ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی‌طالب(ع)، ج ‏4، ص 110، قم، علامه، چاپ اول، 1379ق
[3]. کرکی حائری‏، سید محمد، تسلیة المجالس و زینة المجالس‏، ج ‏2، ص 311، قم، مؤسسة المعارف الإسلامیة، چاپ اوّل‏، 1418ق؛ با اندکی تفاوت در: اللهوف على قتلى الطفوف، ص 113.