احمد الحسن (مدعی یمانی) ادعا کرده که مراد از حدیث خدا را با خدا بشناسید یعنی خدا را با امام زمان (علیه‌السلام) بشناسید گرچه راه شناخت خداوند متعال از طریق اهل بیت (علیهم‌السلام) است ولی این معنا خلاف نص صریح روایت است و با کلمات روایت هم‌خوانی ندارد

پیروان احمد اسماعیل گاطع با استناد به روایت موسوم به وصیت، مدعی امامت احمد اسماعیل گاطع شده‌اند در حالی که این روایت اولا) قطعی الصدور نیست ثانیا) قطعی الدلاله نیست و کلی روایت معارض دارد پس نمی‌توان به این روایت استدلال کرد.

یکی از خصوصیات مدعیان دروغین خریدن ادعاها برای خود است. ادعاهایی که نه تنها هیچ دلیلی برای آن‌ها نیست بلکه دلایل متعدد بر خلاف آن‌ها وجود دارد. این ادعاها نوعا پله پله و گام به گام بیشتر می‌شوند. مثلا؛ احمد بصری از ادعای فرزندی امام زمان(عج) شروع و سپس مقام‌های یمانیت و بابیت و امامت و نبوت را برای خود خریده تا رسیده به جای که می گوید: «من با دین و رسالت جدیدی آمدم همان گونه که پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) با دین و رسالت جدید آمد!»

یکی از راه‌های تشخیص مدعی راستین، عدم تضاد و تناقض کلام وی با حکم عقل و حکمت است. احمد بصری بارها کلام او در تضاد با حکم عقل بوده است. وی می‌گوید: «بلعم باعورا پیامبری بود که واسطه گناه به سگ هار تبدیل شد!» و حال آن‌که نه تنها هیچ دلیلی برای حرف او نیست بلکه کلام وی خلاف حکمت و حکم عقل است. به خاطر همین اسناد است که اتباع او زیر بار مناظره نمی‌روند و فرار را در مناظرات بر قرار ترجیح می‌دهند.

احمد اسماعیل بصری در کتاب «وصیت مقدس» چندین و چندین صفحه را به این اختصاص داده است که: «الوصیة لا یدّعیها الا صاحبه. هر کس که وصیت را مدّعی شد، همو امام است» اشکال اول: در روایات مدعیان دروغین که احتجاج به وصیت پیامبران سلف کردند موجود است. اشکال دوم؛ در حال حاضر کسانی هستند که به همان روایت احتجاجی احمد (موسوم به وصیت) برای امامت خودشان استناد کرده‌اند.

یکی از مشکلاتی که ما در مواجهه با اتباع مدعیان دروغین روبرو هستیم، دیکته‌هایی هستند که به آن‌ها می‌کنند و به نوعی مغز آن‌ها را شست‌و‌شو داده و دیگر ذهن آن‌ها ظرفیت ایجاد مطلبی دیگر در خود را ندارد. اتباع احمد بصری نیز از این امر مستثنی نبوده و گرچه مطالب ما را به طور واضح می‌فهمند و اشکالات را دقیق می‌دانند ولی حاضر به قبول نیستند.