احمدالحسن
یکی از ادعاهای احمد بصری (مدعی یمانی) شتر صالح بودن است و این را برای خود فضیلت می‌داند! احمد بصری در کتابی در بیان اعدادی که دلالت بر حقانیت خود می‌کند به عدد 53 می‌رسد و وقتی ابجد جمله‌ی «من هو ناقة صالح» را سؤال می‌پرسد، جواب می‌دهد «هو العبد الصالح» که باز عددش 53 است که خود اوست!
شخصی از اتباع احمدالحسن پیام داد؛ امام باقر (علیه‌السلام) می‌فرماید؛ «هرکسی از یمانی سرپیچی کند اهل اتش است.» مشکل شما احمدالحسن نیست بلکه مشکل شما تکذیب کلام آل محمد (علیهم‌السلام) به هر قیمتی هست. در عبارت حدیث مذکور آمده «لَا يَحِلُّ لِمُسْلِمٍ أَنْ يَلْتَوِيَ عَلَيْهِ» اشکال شما این است که (یلتوی علیه) را سرپیچی و تخلف یعنی (یلتوی عنه) معنا می‌کنید و حال آن‌که معنای (یلتوی علیه: هر کس بر او بپیچد) است.
با شخصی از اتباع احمد بصری (مدعی یمانی) در پیج اینستاگرام صحبت می‌کردم که در کلامش شنیدم گفت: «یمانی موعود» گفتم: شما اگر در روایات بخوانید یمانی و سفیانی از حتمی‌ها هستند اما در روایتی از امام جواد آمده است که در محتومات نیز بدا حاصل می‌شود یعنی امکان تغییر در آن است ولی در امر قائم چنین نیست.
روایات ولادت امام (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) در سامرا که فراوان است. مدینه هم‌فقط عامه یک نقل مجعول دارند. که این جعل حدیث بخاطر تحریف و دشمنی با مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) شیعه است. و اخذ مخالف عامه واجب است. در ثانی چیزی به اسم مدینه (به ضم میم) و در عراق در اون زمان(زمان صدور حدیث. به فرض صدور) وجود نداشته است و این اصطلاح جدید است.
یکی از مسائلی که با اتباع احمد بصری (یمانی دروغین) مواجهه هستیم، برداشت سطحی از روایات بدون در نظر گرفتن روایات دیگر یا مباحث روایی است. از جمله این روایات، روایت «احادیث را تکذیب نکنید حتی اگر مرجعی یا قدری یا حروری آن را به ما نسبت دهد...» است.
یکی از جاهایی که احمد بصری به اهل‌بیت (علیهم‌السلام) اهانت می‌کند، در کتاب متشابهات است؛ وی در این کتاب می‌گوید: «امام عصر (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) دارای منیت و شرک است!» و حال آن‌که در آیات و روایت متواتر از طهارت اهل بیت (علیهم‌السلام) از هر شرکی صحبت به میان آمده است.
احمد بن اسماعیل که از مدعیان دروغین عصر حاضر است، اهانت‌های زیادی به اهل‌بیت و جایگاه‌شان کرده است. این مطلب موقعی تعجب‌برانگیز است که اتباع و پیروان این شخص که ادعای محبت نسبت به اهل‌بیت دارند؛ با ارائه این مطالب به آن‌ها یا بدون توجه نسبت به این قضیه رد می‌شوند یا توجیهات بی ارزش نسبت به آن ارائه می‌دهند.
راه شناخت حجت خدا در دیدگاه فرقه گمراه احمدالحسن (یمانی دروغین) برای تمام حجت‌های الهی 3 چیز بیشتر نیست و تاکید بسیاری بر این مطلب دارند؛ اما این فرقه برای اثبات مدعای خود هیچ گونه دلیل و نص دینی در اختیاری ندارند و صرفا طبق برداشت خود این بیان را دارند.
یکی از نشانه‌ها و علائم ظهور که اخبار موثق در مورد آن وجود دارد، صیحه آسمانی قبل از ظهور امام عصر (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) است. اتباع احمد بصری این نشانه را به رؤیا ربط می‌دهند. و حال این مطلب مغایر با روایات متعدد است و شاهدی نیز بر این مطلب موجود نیست.
وقتی که با اتباع احمد بصری (مدعی یمانی) صحبت می‌کنیم، از تواتر در روایات بر وجود مهدیین از ذریه امام عصر (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) صحبت به میان می‌آورند. وقتی از آن‌ها برای حرف‌شان شاهد می‌خواهیم، به رویاتی تمسک می‌کنند که اساسا ربطی با موضوع بحث آن‌ها ندارد و در اعتقادات شیعه این روایات حل شده است.
اتباع احمد بصری(مدعی یمانی) که از روایات برای اثبات راه‌شان درمانده شدند، متوسل به زیارات و ادعیه شده تا دلیلی بر امامت مهدیین از ذریه امام عصر بیابند. و حال آن‌که در این قسمت‌های از دعاها چندین احتمال وجود دارد که ادعای آن‌ها را باطل می‌کند.
هیچ تصریح یا اشاره‌ای بر تصدیق «رؤیای» مادر موسی (علیه‌السلام) نه در قرآن و نه در روایات نیست. اساسا سخنی از رؤیای مادر موسی(علیه‌السلام) در قرآن کریم نیست؛ تنها سخنی که در قرآن آمده است این است که «وأوحينا إلى أم موسى[قصص/7] ما به مادر موسی وحی نمودیم.».
خواب و رؤیا یکی از اقسام سهو و غفلت است؛ یعنی از نگرش شرعی و عقلی، انسان خفته فاقد علم و اختیار است. بطوری که اگر نمازش قضاء شود، گناه نکرده است. البته رؤیای انبیاء و اوصیاء از این حکم مطلق خارج است؛ چنان‌که پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) خطاب به اصحابش فرمود: «من اعمال شما را در خواب می‌بینم، همان‌طور که در بیداری می‌بینم؛ و چشمان من بخواب می‌روند ولی قلبم نمی‌خوابد!»
با کمی تحقیق در کتب و منابع فرقه‌ها، جعل اصطلاح‌‌های زیادی به چشم می‌خورد که وجه استدلالی پشت آن نیست. یکی از اصطلاحاتی که در فرقه احمد بصری (مدعی یمانی) ساخته و پرداخته شده است کلمه «نص تشخیصی» در انتصاب احمد بصری به عنوان حجت خدا است. نص حکمی است که از متن و ظاهر آیات و روایات برداشت می‌شود. اما کلمه «تشخیصی بودن» کلمه‌ای است که مجهول است و با نص هم‌خوانی ندارد.