احمد بصری و اشتباه در جعل اصطلاح
پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با کمی تحقیق در کتب و منابع فرقه‌ها، جعل اصطلاح‌‌های زیادی به چشم می‌خورد که وجه استدلالی پشت آن نیست. یکی از اصطلاحاتی که در فرقه احمد بصری (مدعی یمانی) ساخته و پرداخته شده است کلمه «نص تشخیصی» در انتصاب احمد بصری به عنوان حجت خدا است. اما ما می‌دانیم که نص، حکمی است که از متن و ظاهر آیات و روایات برداشت میشود. اما لفظ «تشخیصی»، که این فرقه به کلمه «نص» اضافه کرده‌اند ظاهرا همان «نصب حجت الهی» است، که این مردود است.
در بحث با یکی از اتباع این فرقه، گفت: «فارغ از بحث سید احمدالحسن، شما نظرتان را درباره‌ی ضرورت وجود نص تشخیصی در معرفی حجت‌های خدا بفرمایید.»
گفتم: «میشود شما بفرمایید منظور از نص تشخیصی چیست؟» جواب داد: «همان تنصیب و معرفی. مثل این‌که پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) امام علی (علیه‌السلام) را معرفی می‌کنند (نص مستقیم) و این‌که خود پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) با متون اهل کتاب احتجاج کردند و خودشان را معرفی کردند (نص غیر مستقیم).»
گفتم: «ببینید من جوابم را به دو بخش تقسیم می‌کنم؛ قسم اول: اگر منظور نصی است که توسط خداوند است و سپس شناساندن حجت خدا توسط حجت قبل است، بله ضرورتش وجود دارد. قسم دوم: اگر منظور شما در مورد«نص تشخیصی» نصب افراد توسط این نص است به طوری که مردم آن‌ها را فقط به وسیله‌ی این نص بشناسند و تشخیص دهند، خیر؛ لزومی ندارد. بلکه می‌تواند توسط دلایل دیگر مثل معجزه، علم و... شناخته و منصوب شود.»
گفت: «میشود یکی از دلیل برای حرفتان بیاورید؟» پیام دادم: «یکی از دلایل برای قسم اول، این است که نبوت و امامت یک فیض معنوی از جانب خداوند است و بر اساس قاعده لطف چنین لطفی باید همیشگی باشد. و معرفی حجت هم از لوازم آن است که باید از طرف خداوند متعال صورت بگیرد. اما در مورد قسم دوم: روایاتی که در مورد نصب وجود دارد که حتما باید تشخیص فرد به صورت شناخت بعینه و یا به اشاره امام قبل باشد. «سألت أبا جعفر الباقر (علیه‌السلام) بم يعرف الامام؟ قال : بخصال : أولها نص من الله تبارك وتعالى عليه ، ونصبه علما للناس حتى يكون عليهم حجة لان رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نصب عليا (علیه‌السلام) وعرفه الناس باسمه وعينه و كذلك الائمة : ينصب الاول الثاني ...[1] ابو جارود گفت: از حضرت امام محمد باقر (عليهالسلام) پرسيدم، امام چگونه و به چه نشانی شناخته میشود؟ امام (علیه‌السلام) فرمود: با این خصال و ويژگي‌ها: نخستين آن‌ها نص خدای تبارک و تعالی است. و خدای عز و جل امام (علیه‌السلام) را مانند پرچمی در ميان مردم برمیافرازد تا نسبت به آنان اتمام حجت کند. همان‌گونه که پيامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) امام علی (علیه‌السلام) را به امامت مردم نصب کرد، و او را به نام و شخص به مردم شناسانيد و آن حضرت را به مقام امامت تعيين کرد. و همين‌گونه ائمهی اطهار (عليهمالسلام) در مورد امام پس از خود عمل می‌کنند، يعنی امام نخستين امام دوم را نصب و معين می‌‌کند و...» پس نص برای این‌که دقیق مشخص کند فرد را یا به قول شما «تشخیصی» باشد، حتما با نصب است آن‌هم توسط امام قبل صورت می‌گیرد. در نتیجه نص به خودی خود تشخیص شخص را برای ما نمی‌رساند.»
پرسید: «پس فایده نص چیست؟ یعنی نص ارزشی ندارد؟ و حتما باید نصب باشد؟» جواب دادم: «چرا ارزش و فایده دارد، همین‌که مثلا در نص پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) آمده است. امامان بعد از من تا قیامت 12 نفرند اولشان علی(علیه‌السلام) و آخرشان مهدی (عجل‌الله‌تعالی فرجه الشریف) است به ما اجمالا می‌فماند که 12 امام که اسامی آن‌ها چنین است وجود دارد ولی برای تشخیص مصداق، نص ساکت است.»
ادامه دادم: «این‌که در بالا گفتید پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) با نص موجود در کتب یهود و نصارا خودش را معرفی کرده و احتجاج کرده است درست نیست، بله پیامبر خویش را توسط آن نص معرفی کرده است و این صرفا یک ادعا است و هیچ وقت وی نفرمودند چون اسم من در کتب شماست به من ایمان بیاورید، بلکه حضرت خاتم (صلی‌الله‌علی‌وآله) با دلایل دیگر مثل علم، معجزه و.... به اثبات ادعای خود پرداختند.»
پی‌نوشت:
[1]. بحار الانوار، علامه مجلسی، دار الاحیاءالتراث العربی، ج 25، ص 141.
افزودن نظر جدید