از آنجایی که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) خاتم پیامبران الهی است و به همراه این پیامبر معجزات فراوانی بوده، لذا از جمله آن معجزات، کتاب قرآن می باشد. این کتاب محتاج تفسیر و تبیّن است. لذا  احادیث فراوانی را پیامبر اکرم در اثبات فضائل و حقانیت و کرامات اهل بیت و جانشینان خود ذیل آیات الهی برای اثبات آنها بیان فرمودند

چرا بعضی از یاران حضرت علی تقیه نکردند؟ میثم تمار وحجر بن عدى پس از شهادت امیرمؤمنان در میان شیعیان، سمبل تشیع بودند و سکوت و سازش آن‌ها  با حکومت معاویه، تشیع را با خطر جدى روبه رو مى‌ساخت، از این رو تقیه و سکوت چنین شخصیت‌هایى جایز نبود، ولى افرادى که هم سطح آن‌ها نبودند، چنین وضعى نداشتند و مى‌توانستند تقیه کنند.

فضل بن روزبهان می‌گوید: حدیث سلسله الذهب، اسنادی است، که اگر بر دیوانه بخوانند شفا یابد و من حقیر بارها به تجربه دریافتم، هرگاه این حدیث را با این اسناد بر مریضی خواندم، خداوند او را شفا کرامت فرمود و اثر سلامت فی الحال در او ظاهر شد. یکی از پادشاهان خراسان وصیت کرد که این اسناد را با این حدیث بنویسند و با او در قبر نهند.

ابن صباغ مالکی از علمای اهل سنت در توصیف امام چهارم شیعیان حضرت زین العابدین (علیه السلام) می‌نویسد: «اما مناقب او زیادند و مزایایش مشهور، از جمله اینکه هر گاه برای نماز وضو می ساخت رنگش زرد می‌شد، به او گفته شد این چیست که هنگام وضو بر تو عارض می‌شود، می‌فرمود: نمی‌دانید می‌خواهم در پیشگاه چه کسی برخیزم».

ابوالفرج اصفهانی درباره متوکل می‌گوید: «متوکل بر آل ابی طالب بسیار سخت‌گیر بود و با آنان با خشونت برخورد می‌کرد.» اما با توجه به جنایات و مواضع خصمانه متوکل در برابر اهل‌بیت، احمد بن حنبل نسبت به چنین فردی ارادت ویژه‌ای ابراز داشته و در حق وی دعا کرده است. احمد بن حنبل در حق متوکل می‌گوید: «هر روز برای سلامتی متوکل دعا می‌کنم.»

یکی از نواصبی که احمد بن حنبل از او بسیار تجلیل کرده حریز بن عثمان است. حریز بن عثمانی که  جریر درباره او می‌گوید: «حریز بن عثمان علی (علیه السّلام) را بر بالای منابر دشنام می‌داد.» حال احمد بن حنبل با علم به مواضع خصمانه حریز بن عثمان نسبت به حضرت امیرالمؤمنین، از وی دفاع و درباره وی سه مرتبه واژه «ثقه» را به کار برده است.