پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ امام علی بن الحسین (علیه السلام) چهارمین امام، از ائمه شیعه اثنی عشری است. امام علی بن الحسین (علیه السلام) نزد مسلمانان دارای جایگاه بالا و والایی است، که به سجاد و زین العابدین نیز ملقب شده است. این امام بزرگوار، نه تنها نزد شیعیان، بلکه نزد اهل سنت نیز از جایگاه بالایی برخوردار است. ابن روزبهان در توصیف امام چهارم می‌گوید: «خداوندا! درود فرست بر امام چهارم، پدر امامان، بلند عزم و قصد، بلند همت، آشکار کننده پنهانی‌ها، دفع کننده شداید، ... که در شب‌های بسیار تاریک به عبادت می‌ایستاد.»[1]
ابن صباغ مالکی نیز می‌نویسد: «اما مناقب او زیادند و مزایایش مشهور، از جمله این‌که هرگاه برای نماز وضو می‌ساخت، رنگش زرد می‌شد. به او گفته شد این چیست که هنگام وضو بر تو عارض می‌شود؛ می‌فرمود: نمی‌دانید می‌خواهم در پیشگاه چه کسی برخیزم.»[2]
احمد بن عمرو ابی عاصم شیبانی در کتاب «الزهد» در توصیف زهد و عظمت سید الساجدین از قول بکیر بن محمد بن اسحاق می‌نویسد: «گروهی از اهل مدینه زندگی می‌کردند و نمی‌دانستند، معاش آن‌ها از کجا می‌آید و چون علی بن الحسین از دنیا رفت، آن‌چه را که شبانه برایشان آورده می‌شد از دست دادند.»[3]
در باب دانش گسترده و عبادت‌های طاقت فرسای امام سجاد و اسرار نهفته در سینه آن امام همام، ابراهیم شافعی نقشبندی نوشته است: «آشکار کننده خورشید نبوت پایانی، ظاهر کننده رازهای صفت دانایی، کوثر زلال بزرگواری هاشمی، سرورمان علی زین العابدین است، ... هم‌چنین زهری گفته است، کسی را فقیه‌تر از او ندیدم و ابن مسیب گفته است کسی را پرهیزگارتر از او ندیدم. سخنانی از خشوع در وضو و نماز و عبادتش به ما رسیده است، که شنونده را شگفت‌زده می‌کند. امام زین العابدین در هر شبانه‌روز هزار رکعت نماز می‌خواند».[4]
فضایل و مناقب امام سجاد (علیه السلام) بسیار بیشتر از آن است، که بیان شود و شیعه مفتخر است که از چنین امام بزرگوار و باعظمتی پیروی می‌کند.

پی‌نوشت:

[1]. ابن روز بهان، وسیله الخادم الی المخدوم در شرح صلوات چهارده معصوم، به کوشش رسول جعفریان، کتابخانه آیت الله مرعشی  قم، 1372ش، ص165-167.
[2]. ابن صباغ المالکی، الفصول المهمه فی معرفه الائمه، دارالحدیث، قم، 1379ق، ج2،ص857.
[3]. الزهد، شیبانی، دارالکتب العلمیه، بیروت، 1408ق، ج1، ص166.
[4]. سنهوتی، الانوار القدسیه فی مناقب الساده النقشبندیه، بی تا، چاپ السعاده، مصر، ص32.