ادعای مسلمانان بر این است که پیامبر در حد اعلای ارزش‌ها در بین موجودات برده و پیروی از ایشان افتخار و وظیفه آنان است، اهل سنت معتقدند فقط  خود به سنت عمل می‌کنند؛ اما همین ایشان در کتبی که آن را صحیح‌ترین کتاب‌ها بعد از قرآن می‌دانند، روایاتی را بر وجود مقدس پیامبر(ص) نسبت می‌دهند که هیچ‌گاه خود حاضر به انجام آن نیستند.

بخاری کتابی دارد به نام ضعفاء که نام راویان ضعیف را نقل کرده است. وی در این کتاب ابوحنیفه را جزء ضعفاء قرار داده و در حرف نون، وقتی به اسم نعمان بن ثابت ابوحنیفه می‌رسد، از ثوری نقل کرده که ابوحنیفه دو بار از کفر توبه داده شد. و هنگامی که خبر مرگ ابوحنیفه به ثوری رسید، سجده کرد و گفت: خدا را شکر از این که ابوحنیفه مرد.

اُسقف نصرانی،  حقیقت «مباهله» را خوب فهمیده بود به اهل نجران اعلام کرد به هیچ قیمت نباید اینان دست به دعا بردارند. پیامبر اکرم هم وقتی بیرون آمد فرزندش حسین را در آغوش گرفته بود و دست در دست امام حسن و پشت سر او فاطمه زهرا و علیّ‌بن ابی‌طالب بودند. وضع این‌چنین بود. بعد به اهل بیتش فرمود: آنگاه که من دعا کردم، شما آمین بگویید.

از انسان‌های ممتاز که در زمان پیامبر اکرم (ص) زندگی می‌کردند، صحابه هستند. صحابه در نزد مسلمانِ شیعه وسنی، مورد قبول و احترام هستند. بنابراین توهین به صحابه جایز نیست. اما در این که صحابی چه کسانی هستند، اختلاف وجود دارد، برخی هر فردی که در زمان پیامبر بوده را صحابی دانسته و برخی دیگر پیروی از پیامبر را شرط می‌دانند.

در جریان خلافت، یکی از سوالاتی که بسیار مطرح است، این است که چرا حضرت علی (علیه السلام) در برابر غاصبین حق خلافت، سکوت کرده‌اند و از حق خویش دفاع نکردند؟ وقتی به تاریخ رجوع می‌کنیم و مباحث مرتبط با آن را مطالعه می‌کنیم و هم‌چنین کلمات حضرت علی (علیه السلام) را نگاه می‌کنیم، پاسخ این سوال را دریافت می‌کنیم.

پیشوایان و رهبران غلات همچون افرادی به مانند ابوالخطاب چون عالم به قرآن و روایات پیامبر اکرم و اهل بیت (علیهم السلام) او بودند، لذا در برای دست یابی به مطامع دنیایی خود از هیچ کوششی فرو گذار نکردند. پس برای توجیه اعمال و تفکرات و اعتقادات خود که سراسر اباحی گری و بی بند وباری بود متوسل به تاویلات قرآنی می شدند.