قرآن و حديث از مهمترين منابع فهم اسلام هستند که غالب شیعیان و اهل سنت، حجیت آن دو را قبول دارند، اما افراط برخی از مسلمانها در قرآن و در حديث، سبب به وجود آمدن جريان‌هايی خاص شد؛ افراط در حديث، به شکل اخباری گری در شیعه و اهل حدیث در اهل سنت بروز کرد. در بحث قرآن نیز، افراط گرايی به شکل قرآنیون در میان شیعه و سنی مطرح شد.

سنگلجی‌ از قرآنیون معاصر معتقد بود که ابتدا باید ببینیم که مسلمانان در صدر اول اسلام قرآن را چگونه می‌فهمیدند تا از این طریق گرفتار اوهام و خرافات نشویم؛ وی متمایل به افکار وهابیت شد و تبرک و قربانی برای غیر خدا و توسل و استغاثه را از اقسام شرک دانست که در رد شبهات وهابیت پاسخ داده شده است.

در مقابل کسانی که منکر واقعه غدیر هستند باید گفت که حادثه غدیر فقط یک حادثه خاص تاریخی نیست که در زمانی واقع شده باشد؛ بلکه روز تعیین سرنوشت انسانها در آینده تاریخ است. مخفی کردن واقعه‌ای مانند واقعه غدیرخم، که روایات آن قطعاً در زمره متواترات است، محال است.

حیدرعلی قلمداران که به دیدگاه‌ های وهابیت متمایل شده و بسیاری از اعتقادات شیعه را انکار کرده، عقیده شیعه در فضایل امامان را منکر شده، درحالیکه برتری مقام امامت بر نبوت از آیات قرآن قابل اثبات است.

قرآنیون نام یک جریان فکری است که قرآن را در بخش اعتقادات، کافی و بی نیاز از سنت می دانند. روش تفسیری قرآن به قرآن را شاخص فهم قرآن، قرار داده اند و چشم خود را بر روی بسیاری از جمله روایات و سنت وارده بستند و سنت را به طور جدی مورد نقد قرار داده‌اند.

بسیاری از مفسران با توجه به اینکه سنت پیامبر (ص) و روایات معصومین (ع) پس از قرآن کریم دومین مرجع مهم و معتبر در شناخت آموزه های دینی است، در تفسیر، از قرآن و سنت بهره می جویند. اما جریانی به نام قرآنیون درصدد است که ملاک و محور تفسیر را، بیانات قرآن قرار دهد.