پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ قرآنیون، قرآنیان يا اهل قرآن، کسانی هستند که از عقايد ضروری شیعه و اهل سنت فاصله گرفته‌ و برای سنت و احاديث، اهمیت لازم را قائل نیستند و قرآن را برای هدايت مسلمانان کافی می‌دانند و احاديث نقل شده از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، اهل بیت (علیهم‌السلام) و صحابه را صحیح نمی‌دانند و به انکار سنت می‌پردازند و معتقدند قرآن چنان كامل است كه تمام نيازهای دینی بشر در آن به صورت مفصل و مشروح آمده و نيازی به تفسیر، حتی تفسیر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) ندارد. بنابراین با این ويژگی دیگر نيازی به سنت نخواهد بود.[1]

در نقد این ادعا باید گفت:
خداوند متعال در آیات  قرآن کریم از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به عنوان مفسّر و روشنگر کتاب خود یاد کرده و تبیین قرآن براى بشریت را هدف یا یکى از اهداف نزول این کتاب آسمانی بر شمرده است؛ چنان که فرموده: «نَزَّلْنا عَلَيْكَ الْكِتابَ تِبْياناً لِكُلِّ شَيْ‌ءٍ [نحل/89] و اين قرآن را كه روشنگر هر چيزى است، بر تو فرو فرستاديم.»
بنابراین پیامبر بزرگوار اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) مسئولیت عظیم و افتخارآمیز تفسیر و تبیین قرآن را آشکارا از آفریدگار خود دریافت کرده، هدایت بشر را از رهگذر تبیین قرآن و مفاهیم ناب قرآنی دنبال کرد.

شخص پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) که جز به رضاى خدایش سخنی نمى گفت، مکرراً بر وجود پیوندى ریشه دار و ناگسستنى میان قرآن و اهل بیت معصومش تأکید کرد و این حقیقت را در زمانها و به مناسبتهاى گوناگون به گوش همگان رساند تا حجت را بر آنان تمام کند.
حدیث مشهور ثقلین از جمله ده‌ها سخن زرّین و گهربارى است که از آن شخصیت فرزانه درباره اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) به یاد مانده است. سند و دلالت این حدیث به قدرى روشن است که اگر درباره پیوند اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) با قرآن، هیچ کلام دیگرى از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) وجود نداشت (که دارد) همه حقیقت جویان را کفایت می‌کرد تا در برابر همتایى اهل بیت پیامبر (علیهم‌السلام) با قرآن، فروتنانه سر تعظیم و تسلیم به زیر افکنند.

احمد بن حنبل از پیشوایان بزرگ اهل سنت در یک نقل، این حدیث نبوى را با إسناد به زید بن ارقم، صحابى مشهور پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌واله) چنین نقل کرده است: «روزى پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در محلى بین مکه و مدینه که به غدیرخم مشهور است در میان ما ایستاد و به ایراد خطبه پرداخت؛ پس از حمد و ثناى الهى و پند و اندرز به حاضران فرمود: «اى مردم! بدانید که همانا در آستانه دیدار با پروردگارم هستم و این در حالى است که دو شىء گرانبها را در میان شما باقى مى گذارم؛ نخستین آن دو کتاب خداست که مایه هدایت و نور است، پس بدان چنگ زنید و قرآن را دریابید.»
زید مى‌گوید، پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) پس از آنکه مردم را براى روى آوردن به قرآن ترغیب و تشویق کرد، فرمود: «و شىء گرانبهاى دیگرى که پس از خود به جا مى‌گذارم اهل بیت من است و من شما را به اهل بیتم توجه مى‌دهم و این جمله را سه بار تکرار فرمود.»[2]

پی‌نوشت:
[1]. الهی بخش، خادم حسین، دراسات فی فرق القرآنیون و شبهاتهم حول السنة، ص230، مکتبة الصدیق للنشر و التوزیع الطائف، 2005م.
[2]. احمد بن حنبل، مسند، دارالفکر للطباعة و النشر، با حاشیه منتخب کنز العمّال، ج4، ص367 و 371.