از جمله روایاتی که بر امامت اهل بیت (علیهم السلام) دلالت دارد حدیث سفینه است. این روایت از سوی علمای اهل سنت به چند طریق نقل شده که بر صحت یا حسن بودن آن دلالت دارد.

ابوهریره می‌گوید روزی پیامبر فرمود که اگر کسی از شما، وقتی من سخن می‌گویم لباسش را پهن کند و پس از سخنانم آن را جمع کند و به سینه چسباند، هرگز چیزی از سخنانم را فراموش نخواهد کرد؛ من نیز چنین کردم و تنها لباسم را پهن کردم و پس از سخنان پیامبر آن را جمع کرده و به سینه‌ام چسبانیدم، ...

ابن کثیر می‌گوید: این‌گونه مضامین و روایات گرفته شده از یهود و نصارا می‌باشد که توسط کعب الاحبار و وهب بن منبّه از صفحات کتابهای تحریف شده بنی‌اسرائیل گرفته و با تحریف و تبدیل نقل شده، در حالی که مسلمانان هیچ نیازی به این روایات نداشته [است.]

عبدالله بن عمر یکی از صحابه‌ای است که زمان پیامبر بزرگ اسلام را درک کرد و بزرگان اهل سنت از او در کتابهای روایی و تفسیری و فقهی خود روایات فراوانی را نقل کرده‌اند. اما او بعد از مدتی به خاطر طمع دنیایی، حاضر شد دین خود را بفروشد و حقایق دین را کتمان کند. لذا بعد از خلفا وقتی از او حکم مسئله‌ای را می‌پرسیدند نقل قول میکرد و آن را ملاک قرار می‌داد بدون این که خدا را در نظر بگیرد...

ابن تیمیه، از علمای اموی است. وی به‌صورت زیرکانه‌ای در صدد مذمت حضرت علی است، او می‌گوید: «اکثر خطبه‌هایی که در نهج البلاغه از علی نقل شده است، دروغ است. علی برتر از آن است که چنین سخنانی را بگوید، ولی شیعیان دروغ‌هایی را به وی نسبت داده، گمان می‌کنند که مدح علی است، در حالی‌که اینگونه سخنان مدح علی نبوده و درست نیست.»

وهابیت اتهام می‌زند که شیعیان به سند اهمیت نمی‌دهند؛ اگر آنان خود را جزء اهل سنت می‌دانند، بدانند که عالمان اهل سنت نیز عمل علما موافق یک حدیث را، سبب صحیح دانستن آن حدیث می‌دانند؛ از مالک بن انس نقل می‌کنند که اگر حدیثی نزد عالمان مدینه مشهور باشد، برای عمل کردن به آن لازم نیست سند صحیحی داشته باشد.