از جمله اعتقادات حکمی زاده، انکار امامت و فضائل حضرت علی (ع) است؛ وی در این باره می‌نویسد: اگر امامت اصل چهارم از اصول مذهب است، چرا خدا چنین اصل مهمی را در قرآن بیان نکرده است؛ در پاسخ وی می‌گوییم: لازم نیست حتماً به صراحت نام امام در قرآن ذکر شود، بلکه ذکر اوصاف امام در قرآن که به اجماع علمای امت، اختصاص به آن حضرت دارد، دلالت بر این امر می‌کند.

برقعی در کتاب تضاد مفاتیح الجنان ضمن انکار بسیاری از ادعیه وارده، در مورد دعای جوشن کبیر می‌نویسد: « «دعای جوشن كبير» را كفعمی در «مصباح» بدون ذكر سند آورده است» که در پاسخ به آن باید گفت، دقت سندی زیاد در دعا لازم نیست؛ بلکه طبق «روايات عرضه» آنچه از اهل بیت (ع) نقل شده باشد و موافق كتاب خدا باشد، می‌توان آن را به آنان منتسب ساخت.

شریعت سنگلجی که در دوره رضاخان، مجاز به فعالیت فرهنگی بود، با تأثیرپذیری از آموزه‌های وهابیت، بسیاری از اعتقادات شیعه را انکار کرد؛ حاکمان آن دوره، علاوه بر پخش این عقاید باطل، مانع نقد آن نیز می‌شدند.

سید ابوالفضل برقعی، از روحانیون معاصر ایران است که دیدگاه‌های خاص و متناقضی دارد؛ بسیاری از عقاید تشیع که توسط خود او احصاء و ضروری اعلام شده، در آثار دیگرش، نفی و باطل گردیده است.

عبدالرحیم ملازاده وهابی با توجه به مقدمه‌ای که بر کتاب بت شکن برقعی نوشته و به دلیل تعصب کورکورانه، تلاش کرده تا شيعه را به عنوان مذهبى كاملاً باطل و نادرست معرفى كند و اهل سنت را به عنوان مذهب درست و واقعى و چنين باورى را به نويسنده كتاب (برقعی) نسبت داده است؛ غافل از اینکه آنچه برقعی در این کتاب به دنبال آن است، نه تنها مذهب شيعه، بلكه مطلق مذهب را باطل مى‌داند.

یکی از اعتقادات باطل برقعی این است که امامت را نه از اصول و نه از فروع دین می داند، بلکه معتقد است امام، حافظ حوزه دین و راهنمای مسلمین است که در پاسخ باید گفت آیات بسیاری در قرآن کریم به صراحت یا به اشاره، معارفی را راجع به موضوعات اعتقادی همچون توحید، نبوت، معاد، عدل و امامت و سایر آموزه‌های عملی چون نماز، حج، زکات، جهاد و ... بیان کرده‌اند و عدم طبقه بندی و تصریح بر اصل یا فرع بودن این آموزه‌ها در قرآن، سبب مخدوش شدن جایگاه آنها نمی‌شود.