عبدالحمید به کسی که سخنان او را سیاسی خوانده، اعتراض می‌کند و مدعی می‌شود به دنبال پست و مقام نبوده و نیست و فقط از حق و حقوق مردم دفاع می‌کند؛ اما در بررسی سخنرانی‌های وی روشن می‌گردد، در زمانی که اوضاع اقتصادی بسیار بدتر از زمان فعلی بود، وی انتقادی مانند اعتراضات یک و نیم سال اخیر نداشته و اکنون از غیر راه مؤثر وارد شده است و معنایی جز مخالفت سیاسی با دولت و مخالفت با نظام ندارد.

عبدالحمید به جهت حمایت از محرومین جامعه، چند راهکار اقتصادی داده که در ظاهر به نفع آنان، ولی در واقع به ضررشان است. او در این توصیه خود سفارش به افزایش ارزش پول ملی کرده، در حالی که افت ارزش پول ملی در بحران‌ها تشدید یافته و در ایام اغتشاشات، ارزش پول ملی به حدود نصف کاهش یافت. خود عبدالحمید که حامی اغتشاشگران بود و هنوز هم دست از رهبری مخالفین برنمی‌دارد، خود باعث این کاهش ارزش شده و انتظار است جای شهید و جلاد را جابجا نکند.

عبدالحمید برای مخالفت با نظام، دولت را به ظلم و حق‌کشی و فساد متهم کرد و گفت دلیل خشکسالی و باران نیامدن در ایران همین موارد است؛ تفکر او همانند عمل مشرکین است که به رسولان فرستاده خداوند، فال بد می‌زدند؛ طبق روایات این فال بد زدن شرک است و طبق آیه قرآن، این انحراف، مقدّمه انحراف عملى است.

عبدالحمید بار دیگر به بهانه تذکر به دولت پاکستان، به حمله خود علیه دولت جمهوری اسلامی پرداخت و گفت به آنان تذکر داده بودم که خشونت خشونت می‌آورد؛ حمله جیش‌العدل نیز نتیجه آن است و باید با گفتگو حل می‌کردند.

عبدالحمید در جدیدترین اظهاراتش گفت که برخی از رسم‌های قوم بلوچ مخالف اسلام است؛ اکنون که دوران ارتباطات است، باید به اسلام برگردیم تا مشکلی پیش نیاید؛ اما قبل از این گفته بود که اگر دولت رسم قوم بلوچ را رعایت نکند، به نتیجه نمی‌رسد و با قانون نمی‌توان در جامعه قبیله‌ای استان سیستان و بلوچستان حکم کرد.

روحانیون وعلمای شیعه و اهل سنت در همه انقلاب‌ها و قیام‌ها نقش و تاثیر شگرف داشته‌اند و غیر از آنکه به روشنگری پرداخته‌، در صف مقدم مبارزه قرار داشته‌ و برای تداوم و قوام و سربلندی کشور و دین، خونشان را تقدیم کرده‌اند.