پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عبدالحمید در ادامه انتقادات مکرر خود به جمهوری اسلامی و مسئولین، این بار با این عنوان که «به نام دین نخوریم و از نام دین برای منافع سیاسی و دنیوی استفاده نکنیم» و «در سیاست اسلامی، "دروغ" جایز نیست» به حکومت اسلامی ایران تاخته است؛ وی گفت: «نکته مهم دیگر آن است که ما به نام دین نخوریم. هرگز جایز نیست کسی از نام دین و قرآن برای منافع سیاسی و مادی و دنیوی خود استفاده کند. ما نباید از نام دین و حضرت رسول صلی‌الله‌علیه‌وآله در راستای منافع دنیوی خودمان استفاده کنیم. اگر نمی‌توانیم دین را تقویت کنیم و خادم دین باشیم، حداقل منافع خود را از راه دین تأمین نکنیم. دین از آنِ الله و برای الله است. «وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ».[بینه/5] الله تعالی به امت‌های پیشین دستور داده بود که خدا را عبادت کنید و دین را برای الله تعالی خالص بگردانید.

اعتقاد ما این است و آن را قرائت میانه از دین می‌دانیم که دین نباید سیاسی و تابع سیاست باشد، بلکه سیاست باید تابع و در خدمت دین باشد. در سیاست اسلامی هیچ چیزی نباید بر خلاف شریعت باشد. در سیاست دینی و اسلامی خیانت و عهدشکنی و دروغ جایز نیست و فقط صداقت اعتبار دارد. تمام سیاسیون در همه جای دنیا مخصوصاً سیاستمدارانی که حکومت اسلامی دارند و می‌گویند ما بر مسیر اسلام و رسول‌الله حرکت می‌کنیم، باید پایبند قرآن و شریعت و احکام شرعی باشند و هیچ کاری بر خلاف کتاب و سنت انجام ندهند».[1]

عبدالحمید در این دو مطلبی که گفته، مصداق «کلمة حق یراد بها الباطل»[2] شده است؛ در روایات بسیاری تجارت به وسیله دین نهی شده است و سوء استفاده از دین برای امور دنیوی، کار مذمومی است، اما کسی که با این شعار، از دولت اسلامی انتقاد می‌کند باید خود نیز به این گفته خود عمل کند.

عبدالحمید در هفته گذشته گفت: «دارالعلوم زاهدان و مسجد جامع مکی با توجه به تورم و گرانی‌های موجود در کشور، با مشکلاتی مواجه هستند و بدهکارند. یک‌سری فشارهای اقتصادی نیز بر دارالعلوم و مسجد جامع مکی زاهدان وارد شده است که تفصیل آن را فعلاً خدمت شما نمی‌گوییم. جلوی بعضی درآمدهای حوزه گرفته شده و در رابطه با بعضی خدمات از سوی مسئولان با چالش‌هایی مواجه شده است. لذا درخواست ما از عموم مردم، اعم از شیعه و اهل‌سنت استان و کشور آن است که هم دارالعلوم و هم مسجد جامع مکی زاهدان را دریابند و مورد توجه ویژه قرار دهند».[3]

این سخنان از مصادیق نان به نام دین خوردن است؛ در مدرسه خود با برق رایگان و دولتی، ماینرهایی را غیرقانونی نصب کرده و از آن ارتزاق می‌کردید، حال که از این کار جلوگیری کرده‌اند، می‌گویید جلو بعضی درآمدهای حوزه گرفته شده، شما هزینه‌های ما را بپردازید! عبدالحمید در همین مورد هم دروغ گفت و خبر ماینرها را تکذیب کرد.[4]

مورد دیگری که عبدالحمید، به نام دین نان خورده، شرکتی بود که متعلق به وی و اسماعیل ملازهی بوده؛ قراردادی تجاری به مبلغ 60 میلیارد، با یک مجموعه منعقد کرده بود که 7 واحد این ساختمان را بر اساس این قرارداد، وثیقه گذاشته بودند؛ آن ساختمان به دلیل عدم انجام تعهد، به مالکیت فرد دیگری، در آمده است. جریمه این قرارداد، بیش از 100 میلیارد بوده است که آن هم باید پرداخت شود؛ در این زمان عبدالحمید برای فرار از فشار افکار عمومی اهل‌سنت تلاش کرد تا تخلفات اقتصادی زیرمجموعه خود را کتمان کند و پلمپ ساختمانی که در آن اهل‌سنت تهران نماز می‌خواندند را به مخالفت با اهل‌سنت و جلوگیری از نماز خواندن آنان ربط دهد؛ ولی واقعیت این بود که مراجع قضایی، حکم به جبران خسارت از وثیقه قرارداد کرده بودند.[5]

بنابراین سخنان درست عبدالحمید در مورد خود و مجموعه تحت سلطه‌اش باید لحاظ شود و انتقاداتی که به مدیریت محدود وی وارد است، باید مخاطبینش را متوجه سازد که انتقادات او از روی سیاست‌ورزی بوده و دفاع از حقوق مردم و دفاع از دین، پوشش آن است.

پی‌نوشت:
[1]. سخنان عبدالحمید در ۶ بهمن ۱۴۰۲.
[2]. سخن حقى كه معنى باطلى از آن اراده شده است.
[3]. سخنان عبدالحمید در ۲۹ دی ۱۴۰۲.
[4]. «دروغ‌گویی عبدالحمید (قسمت اول)»
«دروغ‌گویی عبدالحمید (قسمت دوم)»
[5]. «ادامه باج خواهی عبدالحمید در پوشش دین»