پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عبدالحمید در سخنرانی اخیر خود در واکنش به اخبار افشا کننده برخی خبرگزاری‌ها علیه مجموعه مسجد جامع مکی زاهدان، این‌گونه گفت: «اخیراً بعضی از رسانه‌هایی که خودشان را به دولت و بعضی ارگان‌های بانفوذ کشور منسوب می‌کنند، متوسل به تهمت و دروغ و افترا شده‌اند. ما تعجب می‌کنیم که این رسانه‌ها چگونه این‌گونه و با صراحت، علیه منتقدان و کسانی که عدالتخواهی و تأمین آزادی‌های مشروع را مطرح می‌کنند، اقدام به دروغ‌پردازی می‌کنند و به آنها تهمت می‌زنند؟! کجای دین اسلام به مسلمان اجازه دروغ و اتهام به دیگران را داده است؟! این چه دیانتی‌ست که به انسان اجازه می‌دهد علیه مخالفانش دروغ بگوید و به آنها تهمت بزند؟! کسانی که دست به چنین اقداماتی می‌زنند، باید به دیانت خودشان شک کنند. الحمدلله ما به خودمان این اجازه را نمی‌دهیم به کسی تهمت بزنیم. ما دروغ را برای هیچ کسی جایز نمی‌دانیم. معتقدیم دیانت، فقط در صداقت و راستگویی و امانتداری است. ما نباید از حق تجاوز کنیم».[1]

تخلف و فساد باند مکی و مسجد مکی، در دادگاه بررسی خواهد شد.[2] مسئله اصلی در سخنان عبدالحمید این است که وی اتهام دروغ به برخی خبرگزاری‌ها زده و می‌گوید کسی که دروغ می‌گوید، به دیانت خود شک کند و مدعی شده است که خود دروغ نمی‌گوید و به خود اجازه نمی‌دهد به کسی تهمت بزند؛ در حالی که دروغ‌ها و تهمت‌های او، در سایت‌های معاند، به سرعت منتشر می‌گردد.

چند مورد از دروغ‌های وی که در سال‌های اخیر گفته است، از این قرار است:

عبدالحمید روز ۱۵ آذر سال ۱۴۰۱، در توئیتی نوشت: اخباری مبنی بر تعرض جنسی به زندانیان زن به قصد تحقیر و اعتراف اجباری در رسانه‌ها بازتاب یافته و روایت برخی از زندانیان، مؤید این امر است. وی در صفحه توئیتر خود، دو گزاره شکنجه و تجاوز جنسی را ادعا کرده است. سندش چیست؟ اخبار برخی رسانه‌ها! آیا او از حکم اسلام درباره حکم قذف[3] خبر دارد؟ آیا بدون شاهدی که مورد پذیرش شارع است، این اتهام قابل اثبات است؟ نظر اسلام درباره کسی که چنین اتهامی می‌زند، چیست؟

اسلام در این موارد، حساس بوده و در صورت عدم ارائه چهار شاهد از سوی قذف کننده، حد قذف ثابت می‌شود؛ یکی از نتایج عدم اثبات این اتهام، پذیرفته نشدن شهادت قذف کننده، برای همیشه است. عبدالحمید این اتهام را چندین بار تکرار کرده است، به‌گونه‌ای که مریدان او یقین کرده‌اند که چنین اتفاقاتی افتاده است، ولی در این موارد، فقط اتهام زده و قدمی در راه اثبات آن برنداشته و گاهی در عبارت دیگری با تردید گفته است، اگر این سخن واقعیت داشته باشد، بسیار برای حکومت دینی بد است؛[4] به این معنا که خود که این اتهام را وارد می‌کند، اعتقادی به وقوع تهمتی که می‌زند ندارد.

دروغ دیگر او درباره کرونا است که به جامعه المصطفی اتهام زد و طلاب این مجموعه را عامل ورود کرونا به قم و شیوع آن در ایران دانست؛[5] وی ۱۷ ماه بعد، سخنان عجیبی درباره شیوع کرونا به زبان آورد و آن را ناشی از عذاب الهی دانست.[6] عبدالحمید در آخر مشخص نکرد شیوع کرونا در ایران، به دلیل جامعه المصطفی بود یا عذاب الهی؟!

وی در مورد دیگر همگام با سم‌پاشی رسانه‌ای معاندین، مدعی شد: «بسیاری بر این نظر هستند که شاید همین به واقعیت نزدیک است که این، نوعی سرکوب اعتراضات است. همین دختران در مدارس اعتراض کردند و حالا اگر جریانی این مسمومیت دختران را دنبال می‌کند و آنها که اطلاع دارند هم جلویشان را نمی‌گیرند، به خاطر اعتراضات است».[7] او با استحسان و دلایل ذوقی اثبات کرد که مسموم کردن دانش آموزان دختر، کار نظام است.

عبدالحمید در حالی هر شایعه‌ای علیه نظام را بدون تحقیق و بررسی، مطرح می‌کند که خود در افشای تخلفات اخیر این‌گونه برافروخته شده و نسبت عدم دیانت می‌دهد و اتهاماتی که در سابق علیه دارالعلوم، -مدرسه تحت مدیریتش- مطرح شده بود نیز برنتافته و آن را ناشی از مریض دلی عنوان کرده بود؛ وی در آن مورد گفته بود: «متأسفانه برخی افراد مریض که دشمنی و حسادت هم دارند، مطالبی در فضای مجازی و اینترنت مطرح می‌کنند و با پخش بعضی شایعات و تهمت‌ها قصد تخریب دارند. این افراد از خدا بی‌خبر که از اخلاق اسلامی و انسانی فاصله دارند، از این موضوع غافل‌اند که الله آنها را می‌بیند».[8]

پی‌نوشت:
[1]. سخنان عبدالحمید در ۱۹ آبان ۱۴۰۲.
[2]. «دروغ‌گویی عبدالحمید (قسمت اول)»
[3]. کسی نسبت ناروای فحشا به دیگری بدهد.
[4]. توییت عبدالحمید در ۱۵ آذر ۱۴۰۱.
[5]. سخنان عبدالحمید در ۲۵ اسفند ۱۳۹۸.
[6]. سخنان عبدالحمید در ۸ مرداد ۱۴۰۰.
[7]. سخنان عبدالحمید در ۱۲ اسفند ۱۴۰۱.
[8]. سخنان عبدالحمید در ۱۷ فروردین ۱۳۹۷.