مولوی در مثنوی معنوی با استناد به روایت «اصحابی کَالنُّجُومِ»، به دیدگاه عدالت صحابه که یکی از اصول فکری اهل‌سنت است اشاره می‌کند و این درحالی است که مصداق این روایت در احادیث شیعه، حضرات معصومین علیهم‌السلام هستند.

عاشورا دارای جنبه سرور و شادمانی نیست، بلکه سراسر صحنه مظلومیت و حزن و اندوه است و کسانی که در پی این هستند که روز عاشورا دارای جنبه سرور نیز بوده، خلاف مسیر مکتب اهل‌بیت علیهم‌السلام در حال حرکت هستند.

سیره دائمی معصومین علیهم‌السلام هنگام فوتِ یکی از عزیزانشان، عزاداری بر آن فرد بوده، به‌گونه‌ای که رسول‌خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله زنان مدینه را ترغیب کردند که بر شهادت حضرت حمزه علیه‌السلام عزاداری کنند.

خوشحالی و سرور در روز عاشورا توصیه بعضی از متصوفه بوده و بعضی از بزرگان این جریان نیز در روز عاشورا حالت وجد و سرور داشته‌اند؛ در صورتی که هیچ‌کدام از حضرات معصومین علیهم‌السلام حالت وجد وسرور در این ایام نداشته و همیشه توصیه به گریه و عزادارای کردند.

سران جریان‌های انحرافی تصوف و عرفان حلقه تلاش کرده‌اند تا آموزه عزاداری برای امام حسین علیه‌السلام را به بهانه‌های صوفیانه، درجامعه شیعه حذف کنند؛ در صورتی که حضرات معصومین علیهم‌السلام که در قلّه‌های عرفان حضور دارند، مردم را به عزاداری برای امام حسین علیه‌السلام تشویق و ترغیب می کردند.

نورعلی تابنده قطب سابق دراویش گنابادی که خود را ولی خدا و صاحب علوم اهل بیت علیهم‌السلام می‌دانست، کلامی را به امام حسین علیه‌السلام نسبت داده که محققین، آن جمله را شعر شاعری عراقی می‌دانند، که در بین مردم به امام حسین علیه‌السلام نسبت داده شده است.