وهابیان، مسلمانان جهان به خصوص شیعیان را به بهانه متوسل شدن به پیامبر الهی، ائمه و صالحان، به شرک متهم کرده و آنان را تکفیر نموده و خون و مال آنان را هدر می‌دانند. ابن‌تیمیه حرّانی رفتن به کنار قبور پیامبران و صالحان و مطرح کردن حاجات و خواسته‌ها و متوسل شدن به آنان و درخواست کمک و یاری از آنان را از مصادبق بارز شرک می‌داند.

عده‌ای نابخرد که می‌توان آنها را از جمله قائلان به جسمانیت خداوند به حساب آورد معتقدند خداوند با الاغ خود هر شب بر پشت بام مساجد فرود می‌آید!

عبدالعزیز بن باز مفتی اعظم وهابیت است. وی صراحتا همه مسلمانان از اشعری، معتزله، صوفی و شیعه را کافر می داند. از دیدگاه وهابیت فقط پیروان محمد بن عبدالوهاب مسلمان هستند.

برخی به روایتی از کتاب کافی استناد کرده و می‌گویند امام سجاد (علیه‌السلام) با یزید بیعت کرده است، قضایای وارد شده در این روایت کذب بوده که منجر به عدم صحت روایت است، اما به فرض صحت روایت، باید گفت امام در شرایط تقیه بوده است و خوف از جان خویش داشته و با استناد به این روایت نمی‌توان طعنی وارد کرد که امام سجاد (علیه‌السلام) با یزید بیعت کرده است.

یکی از بارزترین عملکردهای وهابیت، متهم کردن مسلمانان به کفر و شرک و تکفیر آنان است. از باب نمونه: ابن‌تیمیه حنبلی رسما اعلام کرد: هرکس کنار قبر پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) یا قبور افراد صالح رفته و حاجت خود را از آنان بخواهد، مشرک است. چنین شخصی را باید وادار به توبه کرد و اگر توبه نکرد، باید کشته شود.

یکی از بدعت‌های شوم و ناپسندی که توسط بنی‌امیه در میان جامعه اسلامی و مسلمانان پایه‌گذاری شد و در قرون بعدی توسط جریان وهابیت رواج بیشتری پیدا کرد، دشمنی با اهل‌بیت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)، سبّ و لعن آنان مخصوصا صحابی بزرگوار، جانشین و وصی آن حضرت، حضرت علی بن ابی طالب (علیه السّلام) بود.