یکی از موضوعات و مسائل اختلافی میان مسلمانان و وهابیان، مسأله تبرک جستن به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و صالحان و آثار به جا مانده از آنان است. مسلمانان در طول تاریخ، به زیارت قبور انبیا، صالحان و علما رفته و با بوسیدن، دست‌کشیدن و گذاشتن صورت بر روی قبور، انبیا، صالحان و علمای خود احترام گذاشته و به آن‌ها تبرک جسته‌اند اما ابن‌تیمیه و اتباع وی این اعمال را حرام دانسته و مسلمانان را به شرک و کفر متهم می‌کنند و آنان را «قبورین» و «عبادت کنندگان قبرها» می‌نامند.

وهابیان اعمال و رفتار مسلمانان را به رفتار مردم دوران جاهلیت با بت‌های خود، تشبیه کرده و مسلمانان را همانند مشرکین صدر اسلام می‌دانند. ابن‌تیمیه بوسیدن و دست کشیدن بر روی قبر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و قبور سایر انبیا (علیهم السّلام)، صالحین، صحابه و اهل‌بیت (علیهم السّلام) را جایز ندانسته و این مطلب را به تمامی علما نسبت می‌دهد.[1]

این در حالی است که با مراجعه به تاریخ و مطالعه دقیق آن، مشاهده می‌کنیم که مسلمانان برای آثار به جا مانده از رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) نیز ارزش و احترام خاصی قائل بودند. که در این مقاله از باب نمونه به سه مورد از آنان اشاره می‌نماییم.

- تبرک ابوهریره به بوسه‌گاه پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)؛ ابوهریره صحابی معروف و مشهور پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) نزد اهل‌سنت، به آثار به جا مانده از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و ذرّیّه آن حضرت تبرک جسته و از امام حسن (علیه السّلام) درخواست می‌کند تا موضعی را که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) بوسیده بودند، به او نشان دهد. امام حسن (علیه السّلام) پیراهن خود را بالا زد و ناف خود را به ابوهریره نشان داد. ابوهریره نیز به بوسه‌گاه پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) تبرک جسته و ناف امام حسن (علیه السّلام) را بوسید.[2]

- تبرک عبدالله بن عمر به قبر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)؛ عبدالله بن عمر فرزند خلیفه دوم و یکی از صحابه پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) هرگاه از مسافرت برمی‌گشت، ابتدا در مسجد پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نماز می‌خواند و سپس به سمت قبر شریف نبی مکرم اسلام آمده و دست راست خود را روی قبر شریف آن حضرت قرار می‌داد و به قبر رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) تبرک می‌جست.[3]

- تبرک بلال به قبر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)؛ بلال مؤذن رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) که پس از رحلت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) شام را به عنوان محل زندگی خود انتخاب کرده بود، شبی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را در خواب دید. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: ای بلال! این چه جفایی است؟ آیا وقت آن نرسیده ما را زیارت کنی؟ هنگامی که بلال از خواب بیدار شد غم و اندوه سراسر وجودش را فرا گرفته بود. وسایل مسافرت را آماده کرد و سوار بر مرکب، خود را به مدینه رسانید. سپس کنار قبر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) آمد و گریه کرد و صورت خود را روی قبر شریف آن حضرت گذاشت و بر قبر آن حضرت سایید.[4] 

[1]. «اتفق العلماء علی أنّ من زار قبر النّبیّ (صلی الله علیه و آله و سلم) أو قبر غیره من الأنبیاء و الصالحین ـ الصحابة و أهل البیت و غیرهم ـ أنّه لا یتمسح به و لا یقبله، بل لیس فی الدنیا من الجمادات ما یشرع تقبیلها إلّا الحجر الأسود.» مجموعة الفتاوی، ابن‌تیمیه حرّانی، مؤسسه دار الوفا، 27، ص 48.
[2]. «سأل أبوهریره الحسن (علیه السّلام) أن یکشف له المکان الذی قبّله رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) و هو سرته، فقبّله تبّرکا بآثاره و ذرّیّته.» عمدة القاری، عینی، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ج 9، ص 241.
[3]. «عن نافع أنّ ابن عمر کان إذا قدم من سفر صلّی السجدتین فی المسجد، ثمّ أتی النّبیّ (صلی الله علیه و آله و سلم)، فیضع یده الیمنی (الیمین) علی قبر النّبیّ (صلی الله علیه و آله و سلم) و... .» فضل الصلاة علی النّبیّ (صلی الله علیه و آله و سلم)، جهضمی، المکتب الإسلامی، بیروت، ص 81.
[4]. «إنّ بلالا رأی النّبیّ (صلی الله علیه و آله و سلم) فی منامه و هو یقول: ما هذه الجفوة یا بلال؟ أما آن لک أن تزورنی؟ فانتبه حزینا و رکب راحلته و قصد المدینة، فأتی قبر النّبیّ (صلی الله علیه و آله و سلم)، فجعل یبکی عنده و یمرّغ وجهه علیه.» أسد الغابة فی معرفة الصحابة، ابن اثیر جزری، مکتبة الاسماعیلیة، تهران، ج 1، ص 208.