از جمله شبهات وهّابیت در بحث غدیر آن است که می‌گویند: اگر واقعا ماجرای غدیر به شکلی که شیعه مدّعی است، حقیقت داشته چرا صحابه‌ای که در غدیر حضور داشتند اندکی بعد سقیفه را تشکیل دادند؟ در پاسخ می‌گوییم: برخی دیگر از صحابه به خاطر ترس و واهمه، با اشاره‌ای کوتاه و سربسته به حدیث غدیر، خود را از خطر حاکمان وقت در امان نگاه داشته‌اند.

وهابیت با یکسان‌انگاری استغاثه مشرکان و توسل مسلمانان، درصدد مشرک خواندن مسلمانان و توجیه عملکرد خود در قبال خون‌های ریخته شده به همین بهانه هستند. این در حالی است که مقایسه میان مسلمانان و مشرکان، با توجه به این‌که مشرکان به معاد باور نداشته و نبوت و ارتباط میان انسان و عالم غیب را امری موهوم می‌دانستند، اشتباه است.

به جز چند نفر انگشت‌‌شمار که از سال‌ها پیش به غصب خلافت چشم دوخته، برای تصاحب آن نقشه‌ها کشیده و به محض چشم بستن پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) با حضور در آن به نزاعی سخت پرداخته و تمام کوشش خود را برای تصاحب آن صرف نمودند، دیگران از حضور در آن خودداری ورزیده و حتّی با منتخب سقیفه (ابوبکر) به شدّت مخالفت نمودند.

یکی از روش‌های مورد استعمال وهابیت در تکفیر مسلمانان که بر خواسته از هوا و هوس آن‌هاست، روش تأیید و مسلمان دانستن موافقان عقاید خود و تکفیر مخالفان عقاید خود است. پیشوای این فرقه یعنی محمد بن عبدالوهاب به‌خوبی از این روش علیه مسلمانانی که خدای یگانه را قبول داشتند اما مخالف عقاید دور از شریعت و عقل او بودند، استفاده نموده است.

وهابیت با ادعاهای بی‌مبنا به دنبال تکفیر بسیاری از مسلمانان هستند. از جمله مواردی که ایشان به تبع کتب محمد بن عبدالوهاب به آن اعتقاد دارند، این است که مشرکان به خالقیت و ربوبیت خدای متعال ایمان کامل داشتند. ولی زمانی که می‌خواستند از لفظ الله استفاده کنند از آن معنایی را اراده می‌کردند که معادل معنای سید در لسان مسلمانان است.

وهابیان به تبع کتب بزرگان و پیشینیان خود، می‌گویند اصلا پیامبر در زمان صدر اسلام با مشرکانی جنگید که همه‌ی فضائل اخلاقی و عبادی را دارا بودند و تنها در مسائلی چون نذر و استغاثه و دعاء دست به دامن غیر خدا می‌شدند و این سبب کفر ایشان شده بود. لذا پیامبر تنها برای اصلاح این موارد بود که با ایشان جنگ نمود، و الا مشکل دیگری نداشتند.