دوسیره مسلمانان درقرن اول: اول اينكه لشگرمسلمانان اعم ازصحابه وتابعین هنگام حمله، با شعار«یا محمدا» به دشمن حمله می‌کردند، و به اصطلاح رمزعملیات مسلمانان درجنگ «یا محمدا» بود. دوم اينكه هرگاه شخصی مریض می‌شد قبای پیامبر را داخل آب می‌گذاشتند و آن آب را به عنوان داروی شفابخش به مریض‌ها می‌دادند. به نظر شما توسل و تبرک غیر از این است؟

وهّابیون زمانی‌که مراسم عزاداری حضرت اباعبدالله الحسین و یا یکی دیگر از اهل‌بیت عصمت و طهارت نقل می‌شود؛ آسمان را بر سر شیعیان خراب و گوش فلک را کر کرده و فریاد «واسلاماه» سر می‌دهند که بیایید و به فریاد اسلام برسید، که شیعیان درباره‌ی امامان خود غلو می‌کنند. اما در مقابل، به سوگواری امام خود ابن‌تیمیه حرّانی می‌نشینند.

شاید درک و باور این مسئله برای بسیاری از انسان‌هایی‌که با تعالیم انسان‌ساز اسلام به نوعی آشنایی نسبی دارند، بسیار مشکل باشد ‌که چگونه می‌شود فرقه‌ای از بطن این آیین ظهور کند که تا به این حد بتواند انسانیت را زیر پا گذاشته و قتل و خونریزی را سرلوحه کار خویش قرار دهد. عوامل گسترش وهابیت را می‌توان به دو قسم عمده تقسیم کرد.

از دیگر حیله‌گری‌ها و سم‌پاشی‌های وهّابیت، علیه شیعیان، آن است که با ارائه‌ی تصویری نادرست از سجده بر مهر، چنین وانمود می‌کنند که شیعه، مهر را عبادت می‌کند. که در پاسخ می‌گوییم: سجده‌ی شیعیان بر مهر برگرفته از روایات اهل‌بیت (علیهم السّلام) و به پاس احترامی است که پیامبر اکرم نسبت به حضرت سیدالشهدا و تربت وی قائل بوده است.

تعهد و پذیرش عقاید اشخاصی چون محمد بن عبدالوهاب که بنیانگذار فرقه‌ی ضاله‌ی وهابیت است، بعضا تبعاتی به دنبال دارد که عوارض شوم آن دامنگیر تمامی جهان اسلام می‌شود. مثل پدیده‌ی تکفیر، که حاصل این تفکر است که به صرف وجود اختلاف نظر حتی در مسائل فرعی اسلام، یک شخص بتواند طرف مقابل خود را تنها به همین دلیل، تکفیر نماید.

سران وهابی و به تبع ایشان وهابی‌ها، در مواضع و کتب مختلف، ادعایی دارند مبنی بر اینکه کسانی مورد تکفیر ما قرار می‌گیرند که از دید ما مسلمان نیستند، لذا ما مسلمانان را تکفیر نمی‌کنیم بلکه نسبت کفر را به کسانی می‌دهیم که بر اساس ادله‌ی ما از چارچوب اسلام خارج شده‌اند و اینها کسانی هستند که به بعضی از کتاب الهی ایمان دارند ولی نسبت به بعض دیگر کافرند.