مسئله اعتقاد به وجود منجی، یکی از امور اعتقادی در زمینه دین باوری است که در بین ادیان و حتی در غیر آن نیز مطرح بوده و هست. از این رو مدعیان دروغین نیز با اهداف مختلف از جمله منحرف کردن جامعه از مسیر اصلی و کسب جاه و مقام برای خود در بین انسان‌های دیندار نمودند که امامان با بیان فرمایشاتی آن را پیش بینی کرده‌اند.

مخالفت آشکار و صریح با سنت‌های ثابت پیامبر اکرم را به روشنی می‌توان در رفتار وهابیان دید. از باب نمونه: ابن‌تیمیه حنبلی با ابراز خوشحالی و استقبال از تفکرات امویان و مروانیان می‌نویسد: «برخی از فقها معتقدند اگر شیعیان به مستحبی عمل کنند، به گونه‌ای که از شعار‌های آنان گردد، ما آن مستحب را کنار می‌گذاریم و به آن عمل نمی‌کنیم.»

شیعیان و برخی از مسلمین از فرق و مذاهب اسلامی، اعمالی مانند گریه برای اموات و عزاداری برای آن‌ها و نیز بوسیدن برخی اشیاء به عنوان تبرک، مثل حجرالاسود و ضرایح متبرکه را که از نظر عقل و شرع هیچ اشکالی ندارد را انجام می‌دهند که هم در قرآن و هم در حالات پیامبر (ص) و هم معصومین وارد شده است، اما وهابیت امثال این اعمال را شرک می‌دانند.

در دوره اول حکومت آل سعود، حاکمانی همچون محمد بن سعود، عبدالعزیز بن محمد بن سعود، سعود بن عبدالعزیز بن محمد بن سعود و عبدالله بن سعود بن عبدالعزیز حکومت کرده‌اند. مهم‌ترین جنایات وهابیان در این سال‌ها: حمله به احسا و قتل و غارت مسلمانان؛ لشکرکشی به مکه مکرمه در ماه‌های حرام؛ جسارت به پیامبر و تخریب محل ولادت ایشان بود.

محمد بن عبدالوهاب آیین خود را با شعار دعوت به توحید و مبارزه با شرک آغاز کرد، ولی برخی از علمای مذاهب اهل‌سنت، متوجه انحرافش شدند و از طرق گوناگون به روشن کردن افکار عمومی پرداختند. به عنوان نمونه: محمد حیات سندی حنفی از اساتید او گفت: «وى گمراه خواهد شد و به دست او، افراد دور از رحمت خدا و شقاوت پیشه به گمراهى كشیده خواهند شد.»

محمد بن عبدالوهاب می‌گوید: هر کس بگوید: ای آقای من، مرا یاری ده و مرا کمک کن، یا از چنین سخنان بگوید، باید توبه داده شود، زیرا چنین اموری شرک و گمراهی است و در صورتی که توبه نکرد، باید کشته شود. زیرا اموات قادر به عملی نیستند و هیچ‌گونه قدرتی بر نفع و ضرر خودش ندارد، چه برسد به اینکه بخواهد حاجات دیگران را پاسخ گویند!