پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وهابی‌ها توسل و استغاثه به اولیاء الهی را شرک و گناه می‌دانند. چنان‌چه محمد بن عبدالوهاب می‌گوید: هر کس بگوید: ای آقای من! مرا یاری ده و مرا کمک کن، یا از چنین سخنانی بگوید، باید توبه داده شود، زیرا چنین اموری شرک و گمراهی است و در صورتی‌که توبه نکرد، باید کشته شود، زیرا ارسال رسل و انزال کتب برای این بوده است، که همه موحد شوند و چیزی را با خداوند شریک قرار ندهند، بنابراین چنین اموری قطعاً شرک است.[1]
وهابی‌ها صدا زدن و توجه به مردگان را شرک می‌دانند، زیرا معتقدند اموات قادر به عملی نیستند و هیچ‌گونه قدرتی بر نفع و ضرر خویش ندارند، چه برسد به این‌که بخواهند حاجات دیگران را پاسخ گویند![2]
این در حالی‌ است که همه کسانی‌که به زیارت قبور می‌روند و آنان را صدا می‌زنند، از صاحبان قبور چیزی نمی‌خواهند، بلکه درخواست آنان از خداوند تبارک و تعالی است، ولی چون آنان، اولیاء الهی را زنده می‌دانند، که در نزد خدا روزی می‌خورند و در نزد خداوند آبرومند هستند، به اولیاء الهی که از دنیا رفته‌اند، متوسل می‌شوند و آنان را واسطه قرار می‌دهند. چنان‌چه قرآن در این رابطه می‌فرماید: «وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلُوا في‏ سَبيلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ.[آل عمران/169] و هرگز گمان مبر کسانی‌که در راه خدا کشته شدند، مرده‌اند، بلکه زنده‌اند و در نزد پروردگارشان روزی داده می‌شوند.»

پی‌نوشت:

[1]. «أن يقول: يا سيدي فلان انصرني أو أغثني; أو ارزقني، أو أنا في حسبك، ونحو هذه الأقوال. فكل هذا شرك وضلال يستتاب صاحبه، فإن تاب وإلا قُتل؛ فإن الله - سبحانه وتعالى - إنما أرسل الرسل، وأنزل الكتب؛ ليُعبد وحده لا شريك له، ولا يُدعَى معه إله آخر.» عبدالرحمن بن حسن بن محمد بن عبدالوهاب، فتح المجید شرح کتاب التوحید، محقق: محمد حامد الفقی، ناشر: مطبعه السنه المحمدیه، قاهره، چاپ هفتم، 1377ق، ج1، ص167.
[2]. عبدالرحمن بن حسن بن محمد بن عبدالوهاب، فتح المجید شرح کتاب التوحید، محقق: محمد حامد الفقی، ناشر: مطبعه السنه المحمدیه، قاهره، چاپ هفتم، 1377ق، ج1، ص168.

نویسنده: مجتبی محیطی