پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وهابیت با جسارت و گستاخی تمام، به تکفیر امت اسلامی از گذشته تا حال پرداخته است و هر کس را که از آنان پیروی نمی‌کرد، هر چند از پرهیزگارترین مسلمانان بود، تکفیر می‌نمودند. همه مسلمانان را مشرک نامیده، جان و مال آنان را مباح و ایمان را در پیروان خود منحصر دانسته و بسیاری از علما و مسلمین را به بهانه مشرک بودن به قتل رساندند.[1] که در این مقاله برآنیم تا به نمونه‌هایی از این تفکرات تکفیری اشاره شود: 

الف) ابن عابدین حنفی به مناسبت بیان اوصاف و ویژگی‌های خوارج می‌نویسد: یکی از ویژگی‌های خوارج این است که تنها خودشان را مسلمان می‌دانند و تمامی مخالفانشان را تکفیر می‌کنند. پیروان محمد بن عبدالوهاب نیز همین ویژگی را دارند. آنان که از نجد ظهور کردند و بر حرمین شریفین (مکه و مدینه) تسلط پیدا کردند، خودشان را منتسب به مذهب حنابله می‌کنند و معتقدند تنها خودشان مسلمان هستند و کسانی‌که با عقاید و افکارشان مخالف باشند، مشرک هستند. آنان خون اهل‌سنت را مباح دانستند و علمای آنان را کشتند تا این‌که به خواست خداوند در سال 1233 هجری قمری توسط لشکر مسلمانان شکست خوردند و شهرهایشان ویران گردید.[2]

ب) شیخ سلیمان بن عبدالوهاب برادر محمد بن عبدالوهاب، معتقد است، محمد بن عبدالوهاب رکن جدیدی با عنوان «پیروی از محمد بن عبدالوهاب» را به ارکان دین اسلام اضافه کرده است. وی در یکی از ملاقات‌های خود از برادرش محمد پرسید: اسلام چند رکن دارد؟ محمد بن عبدالوهاب پاسخ داد: پنج رکن. سلیمان بن عبدالوهاب به برادرش گفت: تو رکن ششم را نیز به ارکان اسلام اضافه کرده‌ای و معتقدی هر کس از تو پیروی نکند، مسلمان نیست.[3]

ج) فردی از محمد بن عبدالوهاب درباره بخشش گنه‌کاران در شب‌های ماه مبارک رمضان پرسید. وی در پاسخ گفت: خداوند در هر شب ماه رمضان صد هزار نفر را می‌آمرزد و در آخرین شب ماه رمضان به اندازه تمامی شب‌های گذشته، گنه‌کاران را می‌بخشد. آن شخص گفت: کسانی‌که از تو پیروی می‌کنند، به اندازه یک دهم آن‌چه تو گفتی، نیستند. کسانی را که خداوند در شب‌های ماه مبارک رمضان می‌بخشد، مسلمانند، در حالی‌که تو، فقط پیروانت را مسلمان می‌دانی و سایر مسلمین را کافر می‌دانی.[4]

د) محمد بن عبدالوهاب با تشبیه دعوت خود به دعوت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)، کسانی را که از اهالی منطقه درعیه به وی ایمان می‌آوردند، «انصار» و کسانی را که خارج از منطقه درعیه ایمان می‌آوردند، «مهاجرین» می‌نامید.[5]
وی معتقد بود اعمال کسانی‌که آیین وهابیت را نپذیرند، باطل است و پس از قبول آیین وهابیت باید اعمال گذشته را اعاده کنند، از این رو کسانی‌که قبل از پذیرش آیین وهابیت حج واجب انجام داده و قصد پیروی از آیین او را داشتند، به دستور محمد بن عبدالوهاب حج خود را اعاده می‌کردند.[6] کسانی‌که قصد پیروی از آیین وهابیت را داشتند باید به مشرک و کافر بودن خود و پدر و مادرشان و ... شهادت می‌دادند تا اجازه ورود به آیین وهابیت به آنان داده می‌شد.[7]

ه) روزی به محمد بن عبدالوهاب خبر رسید که گروهی از مخالفین آییت وهابیت عازم زیارت قبر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و حج بیت‌الله الحرام هستند. هنگام عبور کاروان از درعیه، محمد بن عبدالوهاب زائرین را مشرک خوانده و خطاب به پیروان خود گفت: «خلّوا المشرکین یسیرون طریق المدینة و المسلمین یعنی أتباعه یخلفون معنا.[8] رها کنید مشرکین را تا بروند به طرف مدینه و مسلمانان یعنی پیروان ایشان پشت سر ما هستند»

پی‌نوشت:

[1]. الدرر السنیّة فی الردّ علی الوهابیة، زینی دحلان شافعی، ص 31.
[2]. حاشیة رد المختار علی الدر المختار شرح تنویر الأبصار فی فقه مذهب الإمام أبی حنیفة النعمان، ابن عابدین حنفی، دار الفکر للطباعة و النشر، بیروت، ج 4، ص 449.
[3]. الدرر السنیّة فی الردّ علی الوهابیة، زینی دحلان شافعی، ص 27.
[4]. همان.
[5]. همان، ص 32.
[6]. همان.
[7]. همان، ص 31.
[8]. همان، ص 28.