پایگاه جامع فرق ادیان و مذاهب_ سلفیه اصطلاحی نوظهور در تاریخ اندیشه‌ی اسلامی است كه گروهی از اهل حدیث و پیروان احمد بن حنبل، ابن تیمیه و محمد بن عبدالوهاب برای خویش برگزیده‌اند. رهبران این گروه مجموعه‌ای از عقاید نامتعارف را به پیروان خود سفارش می‌کنند. مثلاً عقایدشان در تبیین صفات الهی این‌گونه است:
آنان در روشن شناخت نقل‌گرا و در فهم نقل ظاهرگرا هستند.
عقل را شایسته‌ی فهم مسائل الهی ندانسته و رسالتش را تنها فهم درست سخنان سلف می‌دانند.
بر مبنای هستی‌شناسی سلفیه، خدا موجودی آسمانی و نشسته بر عرش در آسمان هفتم است.
خدای ایشان دارای صفات خبری زائد بر ذات هم‌چون ید، نفس و وجه است.
خدای ایشان در قیامت به چشم سر، دیده خواهد شد.
تبعیت محض از برخی اهل اثر و اصحاب حدیث در معنای ظاهری و عامیانه این صفات، روش همیشگی این گروه است.
درنتیجه با پذیرش این مبانی توحید سلفیه، تنها با وحدت عددی سازگار است و توحید حقیقی به معنای ذات بی‌مانند بسیط مبرای از هرگونه تركیب ثابت نمی‌شود.[1]

پی‌نوشت:

[1]. علی اله بداشتی، برگرفته از پایان‌نامه تحصیلات دكتری گروه آموزشی فلسفه و كلام اسلامی دانشگاه تهران باراهنمایی دكتر احمد بهشتی.