مسلمانان در کنار قبور اولیاء رفته و دعا می‌کنند، تنها به جهت عظمت و شرافتی که صاحب قبر نزد خداوند دارد و این را از بندگی در راه خدا کسب کرده است، و تنها می‌خواهند وی را واسطه خود و خداوند قرار دهند و هیچ‌گاه قصد عبودیت و بندگی صاحب قبر را ندارند که امری جایز و مشروع بوده و مورد تایید بزرگان اسلام قرار گرفته است.

از بن باز وهابی سؤال شد ذکرهایی مانند «لا اله الا الله» «الله اکبر» که در تشییع جنازه گفته می‌شود، مشروع است؟ پاسخ گفت: هیچ اصل و اساسی نداشته و در عادت گذشتگان هم نبوده؛ در حالی‌که در مسند احمد آمده پیامبر در تشییع جنازه‌ها، چهار یا پنج مرتبه این اذکار را مورد استفاده قرار می‌داد.

توسل به پیامبر، از اموری است که از صدر اسلام تاکنون بین مسلمانان بوده، تا قبل از قرن هفتم و ظهور ابن تیمیه، کسی منکر آن نبود، ولی وی با اندیشه افراطی خود مانع آن شد و وهابی‌ها با تاثیرپذیری از فکر غلط وی، توسل را منافی با توحید دانستند، تا جایی‌که معتقدند ایمان مسلمان با توسل از بین می‌رود، حتی بدتر از ابولهب و ابوجهل می‌شود.

علم غیب داشتن پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) و اولیاء، امری ثابت در بین مسلمانان است؛ اما به خلاف اعتقاد مسلمانان، وهابیت معتقد است این امر برای پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) ثابت نیست و حتی مسلمانان نباید بدان معتقد باشند، از این‌رو اگر چنین اعتقادی داشته باشند، کافر و مشرک می‌شوند؛ در حالی‌که این دیدگاهشان مخالف آیات قرآن است.

صالح بن فوزان فتوا می‌دهد: سجده بر تربت اولیاء، اگر به قصد تبرّک به تربت و تقرّب به اولیاء باشد، شرک اکبر است، و اگر مقصود تقرّب به خدا باشد، با اعتقاد به اینکه این تربتها فضیلت دارد، بدعت است؛ درحالیکه ابن قیم اینگونه بدعت خواندن همه چیز را نشانه جهل می‌خواند.

یکی از روایاتی که وهابیت آن را مأخذ و منبع فتاوای صادره از سوی خود می‌داند، این حدیث است که پیامبر به سهله گفت به سالم که به خانه شما می‌آید با اینکه بزرگ است، شیر بده، که او با تو محرم شود؛ بزرگان وهابی از جمله البانی، شیخ محسن عبیکان، شمس الدین بوروبی، و ...، فتوای رضاع کبیر و محرمیت توسط آن داده‌اند.