ابن تیمیه خداوند را محدود و مجسم فرض کرده و می‌گوید: خداوند بر بالای عرش در بالای آسمان ها قرار دارد... پس کسی که ادعا کند خدا حد ندارد، قرآن را انکار و هیچ فرض کرده است. زیرا قرآن برای خداوند حد معرفی کرده و فرموده است: خدای رحمان بر عرش قرار دارد.

وقتی به کتاب‌های ابن تیمیه مراجعه شود، مشاهده خواهی کرد که وی به گونه‌ای در رابطه با انبیا و اولیا سخن گفته است که از مقام انبیا و اولیا بسیار کاسته است. وی هیچ تفاوتی بین انبیا و اولیا با مردم عادی قائل نیست.

از زشت‌ترین کارهای وهابیان قتل عام مردم طایف در سال 1217 قمری است که به کوچک و بزرگ رحم نکردند. طفل شیرخوار را بر روی سینه مادرش سر می‌بریدند. حتی کتاب‌ها را که در میان آنها تعدادی مصحف قرآن کریم و نسخه‌هایی از صحیح بخاری، مسلم بود پایمال کردند.

شخصی به نام عبدالله بن موسی می گوید: شبی بسیار تاریک من و پدرم به قصد زیارت احمد بن حنبل از خانه خارج شدیم. به قبر احمد بن حنبل متوسل شدیم. پدرم گفت: 30 سال است که هرگاه به احمد بن حنبل متوسل می‌شوم حاجتم برآورده می‌شود. پس در این هنگام پدرم دعا کرد و من آمین گفتم لحظاتی نگذشت که آسمان روشن شد تا به مقصد رسیدیم.

ابن تیمیه از اشخاصی است که سرسختانه مخالف با توسل به انبیا و اولیا است. اما وی به صورت ضمنی توسل سلف به قبر پیامبر را می‌پذیرد. وی می‌گوید: عده‌ای از مردم، جواب سلام پیغمبر را از قبر ایشان یا دیگر قبور صالحین شنیده‌اند و یا اینکه سعید بن مسیب صدای اذان را از قبر می‌شنید و امثال این قضایا؛ همه اینها حقیقت دارد ودرست است!

امام شافعی می‌گوید من هر روز به نزد قبر ابوحنیفه می‌آیم و خودم را به قبر او متبرک می‌کنم و به او متوسل می‌شوم. وقتی حاجتی دارم دو رکعت نماز می‌خوانم و حاجتم را در کنار قبر ابوحنیفه از خداوند می‌خواهم، هنوز از کنار قبر دور نشده‌ام که حاجتم برآورده می‌شود. این همان توسل صحیح است که وهابیت با آن مخالف است!