خداوند متعال همه مردم را به وحدت و برادری دعوت نموده و در اجتماع به وجود آمده نکات اخلاقی فراوانی را برای تعامل بیشتر بین مردم بیان کرده است که از جمله آن قول حَسن و ... می‌باشد: «وَقُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا[بقره/83]و با مردم [به زبان‌] خوش سخن بگوييد».
شاید در هنگام بیان مسئله وحدت،این سئوال در ذهن خطور کند که معنای چیست و آیا وحدت بین مذاهب و طرز فکرهای مختلف اساسا وجود خارجی پیدا می‌کند یا خیر؟ و اگر امکان آن وجود دارد این وحدت به چه شکل خواهد بود؟
در پاسخ ابتدا باید گفت: وحدت به هیچ عنوان به معنای کنار گذاشتن یک مذهب و گرایش به سمت مذهب دیگر نیست؛ و در بیان روشن‌تر این‌که به عنوان مثال در وحدت بین شیعه و سنی هیچگاه هدف این نیست که شیعیان سنّی شده و یا اهل‌تسنن شیعه گردند! در واقع باید بر این موضوع تصریح کرد که هدف از بیان وحدت، تکیه بر مشترکات و قرار گرفتن همه مسلمانان در صف واحد و در مقابل دشمنان قسم خورده اسلام است.