وهابیت برای اینکه خود را در زمره مسلمانان جای دهند خود را به اهل سنت متمایل دانسته و داعیه آن را دارند که می‌خواهند سنت پیامبر را بر جامعه حاکم سازند. اما ایشان با وارد کردن بدعت در دین، اهل سنت را از خود راندند چنانکه بزرگان علمای اهل سنت سردمدار وهابیت یعنی ابن تیمیه را در نظر مردم مجسِمه، زندیق، ملحد و منافق بر می‌شمرد: «مردم در مورد ابن تیمیه چند گروه شدند: «گروهی او را به مجسِّمه می‌دانند. یعنی خدا را دارای دست و پا و ساق و صورت می‌داند و قائل است خداوند روی عرش نشسته است. گروهی او را زندیق و ملحد می‌دانند. چون نسبت به پیامبر  جسارت کرده و مقام حضرت را پایین آورده است و می‌گوید: توسل به پیامبر  بدعت و حرام است واین سخنش تحقیر در مقام پیامبر است و گروهی او را منافق می‌دانند؛ چون می‌گوید علی در ۱۷ جا خطا کرده است که مخالف با نصّ کتاب خدا است؛ چون می‌گوید: علی، مرد ذلیلی بود و بارها برای به دست آوردن خلافت تلاش کرد، ولی نتوانست؛ او برای ریاست می‌جنگید، نه برای دیانت؛ او ریاست را دوست داشت. وقتی ابوبکر مسلمان شد، می‌فهمید که اسلام چیست؛ ولی وقتی علی مسلمان شد، کودک بود و اسلام کودک صحیح نیست و… نتیجه سخنان او این شد که مردم گفتند: او منافق است، چون پیامبر به علی گفته است: کسی جز منافق تو را دشمن نمی‌دارد.»[الدرر الکامنه، ج۱، ص۱۵۲ـ۱۵۳]

پی‌نوشت:

ابن حجرعسقلانی، الدرر الکامنه، دار الجیل، بیروت، ج۱، ص۱۵۲ـ۱۵۳