هنگامی که به ویژگی‌های ضحاک در شاهنامه نگاه می‌کنیم، درمی‌یابیم که امروزه، رژیم موقت صهیونیستی، بیش از هر کس و هر چیز، سزاوار عنوانِ «ضحاک زمان» است. همان رژیمی که براندازان، خود را مفتخر به مزدوری برای آن می‌دانند. همان رژیمی که آزادگان جهان، جملگی از آن نفرت دارند و آن را نهادی چندش‌آور می‌خوانند.

شاهنامه روایت می‌کند در پایان حکومت پیشدادیان، ایران گرفتار قحطی شد و از سویی به اشغال دشمنان درآمد. در آن زمان پهلوانان ایران، کِی‌قباد (نخستین حاکم سلسله کیانیان) را بر تخت نشاندند و مردم نیز به صحنه آمدند. پس ایرانیان بر دشمنان پیروز شده و ایران نجات یافت.

در عصر حکومت کیومرث، دیوها به فساد مشغول بوده؛ بی‌گناهان را به قتل می‌رساندند. اما هوشنگ با سپاهی از مردمان و جانداران صحرا به دیوها تاخته، آنها را تار و مار کرد. پیروزی او بر دیوها را می‌توان نتیجه حضور گسترده و جامع مردم در صحنه تلقی کرد.

یکی از مباحث بحث‌برانگیز در تاریخ ایران باستان، چراییِ سقوط شاهنشاهی هخامنشی است. برای این امر، دلایلی ذکر می‌شود، دلایل سیاسی، اقتصادی و فرهنگی. اما یکی از مهم‌ترین دلایل که معمولاً نادیده انگاشته می‌شود، از این قرار است: عدم حضور فراگیر و سازنده مردم در صحنه! به نظر، لازم و ضروری است که از تاریخ، درس بگیریم.

فردوسی می‌گوید که شاهنامه کتاب تاریخ است. تاریخی که بخش‌هایی از آن با زبان رمز و راز بیان شده است. شاهنامه اگر افسانه هم باشد باز هم گویای باورها، آرزوها، آرمان‌ها و خلاصه، فرهنگ ایران باستان است و از این حیث، اهمیت دارد و خواندن آن سودمند است.

«حکیم فردوسی» در شاهنامه، بی‌رحمانه تاریخ را روایت می‌کند. او در داستان زندگی «قباد» پادشاه ساسانی، از خیانت‌ها و بدرفتاری‌های او سخن می‌گوید و عبرت از تاریخ را فدای تعصبات و توهمات باستان‌‌گرایانه نمی‌کند.