«ناسوخ» کتابی است که خوبی‌هایش بر عیب‌‌هایش چیره است. این کتاب، شاهنامه را مبنای تاریخ قرار داده است و این، خیزشی درخور تحسین، علیه روایتگری‌های حیله‌گرانه و برساخته‌ی خاورشناسان غربی است.

منشور کوروش و دیگر اسناد تاریخی نشان می‌دهد که کوروش، علاقه‌ای به آزادی دینی نداشت، بلکه می‌کوشید تا آزادی دیگران را سلب کند. اما اگر کسی اصرار کند که کوروش هوادار آزادی‌های دینی بود، در این صورت باید گفت: هدف او از تشویق مردم به بت پرستی، نگه داشتن آنان در جهل و خرافات بود تا بتواند بر آنان حکومت کند.

هخامنشیان، چه در هسته تمدن و چه در پوسته آن، حقیقتاً حرفی برای گفتن نداشتند. در پوسته، کل تخت جمشید و آثار هخامنشی به اندازه یک صدم اهرام جیزه(در مصر)، عظمت و ابهت ندارد. در هسته تمدن(انسان متفکر و متعالی)، هخامنشیان برای حفظ قدرت، به پدر و برادر و ناموس خود رحم نکردند.

باستانگرایان به باورهای ما می‌تازند، اما وقتی ما برای پاسخ دادن به ایشان، از معایب هخامنشیان می‌گوییم، آنها به ما می‌گویند که انصاف داشته باش و از خوبی‌های هخامنشیان هم بگو! پاسخ می‌دهیم مگر این‌ها خودشان از خوبی‌های باورهای ما می‌گویند؟ چرا خودشان حاضر نیستند با انصاف درباره خوبی باورهای دیگران سخن بگویند؟

رسانه‌های باستانگرا، هر جا به ضررشان باشد، تحلیل‌های رسانه‌های غربی (ولو درست باشد) را نمی‌پذیرند. اما هر جا به سودشان باشد، القائات رسانه‌های غربی (ولو دروغ و شایعه باشد) را می‌پذیرند. از جمله در داستان بیانیه اقدام مشترک اعضای شورای همکاری خلیج فارس و روسیه که این رسانه‌ها به طرزی عجیب، بدون اندکی مطالعه، القائات رسانه‌های انگلیسی را بازنشر کردند.

استوانه کوروش (که منشور کوروش هم نامیده می‌شود) از جمله موضوعاتی است که پیرامون آن، شایعات و دروغ‌های متعددی منتشر شده است. در این مستند، کوشیدیم که واقعیت را بیان کنیم.