چرا کمتر کسی می‌تواند اَوِستا را از ابتدا تا انتها بخواند؟ به دو دلیل: نخست اینکه بخشی از اَوِستا نامفهوم است. دوم اینکه به عنوان کسی که اوستا را یک دور خوانده عرض می‌کنم که «اَوِستا، کتابی به غایت سَرد و بی‌روح است».

جریان باستانگرا ادعا می‌کند که کوروش دوم (مشهور به کوروش کبیر) به همه ادیان احترام می‌گذاشت و این احترام او به همه ادیان نشانه‌ی بزرگواری اوست. این در حالی است که در جای جای اوستا، زرتشت همواره به خدایان و پیروان ادیان دیگر، معترض و آنان را سرزنش می‌کند. اگر احترام کوروش به ادیان، نشانه بزرگواری است، پس بی‌احترامی زرتشت به ادیان نشانه چیست؟!

«ناسوخ» کتابی است که خوبی‌هایش بر عیب‌‌هایش چیره است. این کتاب، شاهنامه را مبنای تاریخ قرار داده است و این، خیزشی درخور تحسین، علیه روایتگری‌های حیله‌گرانه و برساخته‌ی خاورشناسان غربی است.

منشور کوروش و دیگر اسناد تاریخی نشان می‌دهد که کوروش، علاقه‌ای به آزادی دینی نداشت، بلکه می‌کوشید تا آزادی دیگران را سلب کند. اما اگر کسی اصرار کند که کوروش هوادار آزادی‌های دینی بود، در این صورت باید گفت: هدف او از تشویق مردم به بت پرستی، نگه داشتن آنان در جهل و خرافات بود تا بتواند بر آنان حکومت کند.

هخامنشیان، چه در هسته تمدن و چه در پوسته آن، حقیقتاً حرفی برای گفتن نداشتند. در پوسته، کل تخت جمشید و آثار هخامنشی به اندازه یک صدم اهرام جیزه(در مصر)، عظمت و ابهت ندارد. در هسته تمدن(انسان متفکر و متعالی)، هخامنشیان برای حفظ قدرت، به پدر و برادر و ناموس خود رحم نکردند.

باستانگرایان به باورهای ما می‌تازند، اما وقتی ما برای پاسخ دادن به ایشان، از معایب هخامنشیان می‌گوییم، آنها به ما می‌گویند که انصاف داشته باش و از خوبی‌های هخامنشیان هم بگو! پاسخ می‌دهیم مگر این‌ها خودشان از خوبی‌های باورهای ما می‌گویند؟ چرا خودشان حاضر نیستند با انصاف درباره خوبی باورهای دیگران سخن بگویند؟