اهل‌بیت(علیهم السلام) و در رأس آنان وجود نازنین حضرت علی(علیه السلام) بارها در قرآن و روایات مورد تمجید و تقدیس قرار گرفته‌اند. در روایات بسیاری حضرات معصومین(علیهم السلام) به ریسمان الهی تشبیه شدند که سفارش به تمسک به آنها شده است. در قرآن و در سوره آل‌عمران، تعبیر واعتصموا بحبل الله جمیعا و لا تفرقوا نیز در وصف آنها آمده است.

منع حدیث به دوران بعد از رحلت پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) منحصر نشد، بلکه فتح باب و سنت سیئه‌ای برای دوران‌های طولانی و بهانه‌ای برای شکنجه و زندانی کردن راویان حدیث شد. این سنت بعد از برپا شدن علاوه بر این که موجب منع ترویج احادیث پیامبر شد، موجب شکنجه ی راویان حدیث و پیروان اهل بیت شد و مدتها ادامه دار بود.

ایمان به غیب، ایمان به چیزهایی که از حواس ظاهری پنهان است خواه درک آن با حواس باطنی ممکن باشد مانند معاد، یا ممکن نباشد مانند حقیقت روح، و به عبارت دیگر ایمان به غیب یا مستند به دلیل عقلی است یا دلیل نقلی، و از طرف دیگر ادیان آسمانی شرط قبول اعمال صالح را ایمان به غیب می‌دانند و تکمیل فضائل اخلاقی انسان را وابسته به آن می‌شمارند.

در پس رحلت پیامبر (ص) دو نظریه درباره تعیین خلیفه به‌وجود آمد که مشهور است. یکی از این نظرات که براداران اهل سنت به آن گرایش دارند، تعین خلیفه توسط مردم و امت است. این تعیین خلیفه توسط خود امت امری بود که هیچ وقت اتفاق نیافتاد و دست آخر آن‌قدر نظرات مختلف شد که هیچ‌وقت نمی‌توان به یک دسته‌بندی واحد و متفق‌علیهی در این زمینه رسید.

احمد الطیب، شیخ الازهر، از روحانیون اهل تسنن و تشیع خواست، که با صدور فتوایی، کشته شدن سنی توسط شیعه و شیعه توسط سنی را، حرام اعلام کنند و معتقد است، کسی‌که سلاح به‌دست می‌گیرد و به نام دین آدم می‌کشد، از دین خارج است و گفت: گروه‌های افراطی مسلح، که به روی مردم سلاح می‌کشند و آن‌ها را به نام هر دینی می‌کشند، از دین خارج هستند.

بعد از رحلت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) برخی بر این باور بودند، که «حسبنا کتاب الله» و لاغیر، و حال اگر به‌راستی آن‌ها به این نتیجه رسید، که سنّت را ننویسد، این فکر برای خود آن‌ها اعتبار داشت و اگر واقعاً نقشه‌های خطرناک‌تری پشت سر این نقشه نبود، چرا در منع نقل حدیث این همه شدّت عمل، به خرج داد؟