پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از اعتقادات شیعه این است، که رهبری و زمامداری دینی و سیاسی حکومت اسلامی بعد پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) نیز، یک مقام الهی و منصب خلیفه اللهی است، که به امر خداوند، پیامبر کسی را که شایسته باشد، معرفی می‌کند. زیرا یقیناً کسی را که پیامبر از جانب خدا، معرفی می‌کند، واجد همه شرایط رهبری و شایسته زعامت و امامت است و این تعیین جانشینی و انتخاب خلیفه، به نص و نصب که در مذهب شیعه است، به صواب نزدیک‌تر است، چون منجر به تفرقه و اختلاف و شرّ و فتنه نمی‌شود، و اگر در این انتخاب اندکی اشتباه رخ دهد، فسادهای بزرگ از آن برخواهد خاست و نقض غرض از بعثت انبیاء الهی لازم می‌آید و کسانی‌که خلیفه و جانشین می‌شوند، باید از جهت صلاحیت و ملکات عالی انسانی و صفات نفسانی از قبیل علم، حلم، عفو، عدالت، تواضع، کفایت، تدبیر، و... برجسته و ممتاز نسبت به دیگر افراد جامعه باشد و این میسّر نمی‌شود، مگر این‌که لطف خداوند شامل حال بندگان شود، تا شیاطین بر هوای نفسانی انسان غلبه نکنند، که اگر این‌طور شود، انحراف به‌وجود می‌آید.
ما در این نوشتار مختصر متن چند حدیث را متذکر می‌شویم، تا معلوم شود که بنیان مذهب شیعه اثنی عشری، بر استوارترین مدارک معتبر و مورد قبول اهل سنت، قرار دارد و نام اثنی عشری هم از زبان وحی و رسالت بیان گردیده، که فقط منطبق با مذهب تشیّع است.
احمد بن حنبل در کتاب مسند خود، 35 حدیث عالی السند را از پیامبر روایت کرده، که همه دلالت دارند بر این‌که، جانشینان امت بعد از پیامبر، دوازده نفرند، از جمله سند این احادیث به جابر ین سمره صحابی می‌رسد، که گفت، از پیامبر شنیدم که فرمود: «یکون لهذه الامه اثنا عشر خلیفه.[1] برای این امت دوازده نفر خلیفه و جانشین است».
ابن عساکر در کتاب خود از ابن مسعود روایت می‌کند، که پیامبر اکرم فرمودند: «انّ عدّة الخلفاء بعدی، عدة نقباء موسی.[2] شماره جانشینان من به شماره نقبای موسی است».
طبرانی از ابن مسعود روایت نقل می‌کند، که پیامبر خدا فرمود: « یکون من بعدی اثنا عشر خلیفه کلهم من قریش[3] بعد از من دوازده نفر خلیفه خواهد بود که از قریش می‌باشد».
ابن نجّار از انس بن مالک روایت کرده، که پیامبر اکرم فرمودند: «لن یزال هذا الدین قائماً الی اثنی عشر من قریش. فاذا هلکوا ماجت الارض باهلها.[4] این دین همواره پا برجاست، تا دوازده نفر از قریش؛ پس وقتی آن‌ها مردند، زمین به اهلش مضطرب می‌شود.»
دیلمی در کتاب خود از ابوسعید خدری نقل می‌کند، که پیامبر اکرم نماز اولی را با ما به‌جا آورد. سپس به طرف ما برگشت و فرمود: «ایها المعاشر صحابی فانه مثل اهل بیتی فی بینکم کمثل السفینه نوح... فقیل یا رسول الله کم الائمه بیدک؟ قال: اثنا عشر من اهل بیتی-اوقال – من عترتی.[5] ای گروه اصحابم به درستی‌که مثل اهل بیت من در بین شما مثل کشتی نوح و باب حطّه بنی اسرائیل است، پس متمسک شوید، به اهل بیت من، بعد از من، که پیشوایان راشدین از ذریه من هستند. پس به درستی‌که شما هرگز گمراه نشوید؛ پرسیده شد: یا رسول الله! امامان بعد از شما چند نفرند؟ فرمود: دوازده تن از اهل بیت من یا فرمود از عترت من می‌باشند.»
قندوزی در کتاب خود از ابوالطفیل عامر بن واثله از حضرت علی (علیه السلام) از پیامبر روایت کرده که فرمود: «یا علی! تو وصی من هستی، جنگ تو جنگ من، سازش تو سازش من، تو امام و پدر یازده امامی، که پاک و معصومند و از ایشان است مهدی که زمین را از قسط و داد پر کند.»[6] و یا باز ایشان در کتاب خود از پیامبر، روایت نقل می‌کند که حضرت فرمود: «امامان بعد از من دوازده نفرند، اول ایشان، یا علی تو هستی و آخر ایشان قائم است، که خدا به دستش مشارق و مغارب زمین را می‌گشاید.»[7]
خوارزمی در کتاب خود از سلمان فارسی، روایت می‌کند که گفت: «وارد بر پیامبر اکرم شدم، در حالی‌که حسین بر زانوی او نشسته بود و حضرت چشم‌هایش را بوسید و دهانش را می‌بوسید و می‌فرمود: تو آقا، پسر آقایی، تو امام پسر امام، برادر امام، پدر امامانی، تو حجت خدا پسر حجت خدایی، و پدر نُه حجتی که از صلب تو هستند و نهمین ایشان قائم آن‌هاست.»[8]
این احادیث و روایاتی که بیان شد، فقط بخشی از روایاتی است که عدد اثنی عشر دوازده امام از مذهب تشیع را که با این مذهب موافقت دارد را، بیان کرده است و بر دیگر مذاهب اسلامی تحت هیچ شرایطی انطباق ندارد، زیرا فقط شیعه است، که قائل به امامت ائمه اثنی عشر است و این روایات و امثال آن در صحت و اعتبار و تواتر به پایه‌ای است که احدی از علمای اهل سنت، در صحت آن‌ها تردید نکرده‌اند و در برخی از کتب معتبر آنان، حتی نام یک یک این امامان معصوم بیان شده است.

پی‌نوشت:

[1]. مسند، احمد بن حنبل، دار صادر، بیروت، لبنان، ج5 ص106.
[2]. تاریخ مدینه دمشق، ابن عساکر، دارالفکر، بیروت، لبنان، (1415ق)، ج16 ص286.
[3]. کنزل العمال، متقی هندی، موسسه الرساله، بیروت، لبنان، (1409ق)، ج12 ص33.
[4]. همان، ج12 ص34.
[5]. عبقات الانوار، لکهنوی هندی، کتاخانه امیرالمومنین، اصفهان، لبنان، ایران، (1366ش)، ج20 ص247.
[6]. ینابیع الموده، قندوزری، دارالاسوه، قم، ایران، (1416ق)، ج1 ص252، ص253.
[7]. همان، ج3 ص395.
[8]. مقتل الحسین، خوارزمی، مکتبه المفید، قم، ایران، ج1 ص94.