روز امید
از ارکان انتظار این است که فرد منتظِر نسبت به وضع موجود، راضی و قانع نباشد؛ به آینده‌ای بهتر امید داشته باشد و برای رسیدن به آینده بهتر، اقدام و تلاش کند؛ اگر این ارکان نباشد، انتظار و امیدی شکل نمی‌گیرد.
فرد منتظر ظهور، باید شرایط موجود و شرایط دوران وعده داده شده را بشناسد و به تحقق وعده خداوند در مورد آینده جهان ایمان و اعتقاد داشته باشد و به حرکت و تلاش در راه زمینه‌سازى یا محقق کردن مقدمات جامعه مهدوی ادامه دهد. چنین فردی که تمام وظایف دوران غیبتش را انجام دهد، به جایگاهی میرسد که اگر در دوران ظهور در قبر باشد، به سراغش می‌آیند و از او می‌خواهند در جمع یاران امام زمان (عج) قرار بگیرد.
انتظار ظهور امام زمان (عج)، آرزوهای غیرممکن و دور از دسترس را ممکن می‌کند. از مردمان این عصر چه کسی فکر می‌کرد بتواند با پیامبر (ص) و در رکاب ایشان علیه دشمنان پیکار و جهاد کرد؟! اگرچه به طور واقعی نمی‌توان زمان را به عقب برگرداند، اما ثواب شمشیر زدن همراه پیامبر (ص) با انتظار فرج امام زمان (عج) ممکن است.
انتظار مهدی موعود (عج) و دولت کریمه او، امیدآفرین روزهایی است که در آن انسانیت به اوج کمال خود خواهد رسید و دیگر هیچ انسانی در بند ظالمان و مستکبران نخواهد بود. خدای متعال مهدی موعود (عج) را در میان بندگان خود به عنوان حجت و ولی خود انتخاب کرد تا مردم هر عصر و زمانی با یاد و نام او در دل‌هایشان امیدوار به رهایی از ظلم باشند.
در روایات و متون دینی، به انتظار مطلق و امید گشایش، سفارش شده است؛ این اهتمام اسلام به معناى عام انتظار و امید به آینده، تا حدی است که امید به رسیدن به گشایش از سوى خداوند را در زمره برترین اعمال برشمرده و یأس و ناامیدى از رحمت خداوند را از جمله گناهان کبیره، به شمار آورده است.
جایگاه اهل بیت (ع) نسبت به قرآن کریم، مثل جایگاه نقطه‌ها نسبت به کلمات است؛ همان‌گونه که نقطه‌ها از کلمات جدا شود، در فهم آن اختلاف می‌شود، اهل بیت (ع) نیز اگر از قرآن جدا شوند، قرآن درست فهمیده نمی‌شود و در آن اختلاف می‌شود.
خداوند متعال از ابتدای خلقت آسمان‌‌ها و زمین، کرات و ستارگان و موجودات و مخلوقات، به دنبال هدف مشخصی است که بر طبق آن، عالم تکوین را به سمت هدف اساسى هدایت کند؛ نقطه‌اى که اوج تکامل بشریت و مخلوقات است؛ فهم این مطلب، موجب ایجاد امید و نشاط در دل منتظران و امیدواران به ظهور می‌شود.
تمام انبیاء گذشته به نبی خاتم و اوصیاء او، خصوصاً وصى آخر حضرت، اعتقاد داشته و ظهور امام زمان (عج) اوج آمال انبیاء و اولیاء الهی (ع) است؛ دانستن این مطلب می‌تواند موجب ایجاد امید و نشاط در دل منتظران و امیدواران به ظهور خاتم الاوصیاء شود و در جهت امید آفرینی منتظران مفید باشد.
جهان کنونی که پر شده است از خودکشی‌ها، ظلم‌های وحشتناک، منزوی شدن انسانها و بی‌هدف شدن انسانها، نیازمند تقویت امید است. تقویت امید در گرو باور به آموزه‌های الهی، همچون انتظار ظهور منجی آخرالزمان که وعده داده شده همه ادیان الهی است.
شيعه‌ای كه عقيده دارد روزی فرا میرسد كه امام زمان (عج) قيام میكند و در پرتو ظهور حضرت، دنيا پر از عدل و داد می شود، منتظر ظهور آن امام همام می‌گردد و تا سرحدّ توان برای دفع ظلم و ستم و از بين بردن انحرافات، تلاش و مبارزه میكند و پشتوانه اين تلاش‌ها و فداكاری‌ها، اميد به ظهور حكومت امام زمان (عج) و قيام آن مصلح بزرگ است.
ما تولد امام زمان (عج) را جشن می‌گیریم، به امید آن‌که خود در این تولد، به تولدی دیگر برسیم.
در توسل از ولیّ و جانشین خدا، باید کاری را خواست که از دیگران ساخته نیست، کاری که از تجربه و علم و عقل و غرایز فردی و جمعی ساخته نیست.
انتظار فرج در دین مبین اسلام، نه تنها به عنوان برترین و محبوبترین عمل شمرده شده است، بلکه از آن با عنوان دیگری به نام «عبادت» یاد شده است.
عشقی که شکل بگیرد، موجب حرکت می‌شود؛ شور دیدنی که شکل بگیرد، موجب کوشیدن می‌شود. لذا یک عاشق باید راحتی معشوق خودش را فراهم کند. پس باید کارهایی که به عهده امام است را عهده‌دار شود. مالک اشتر عاشق حضرت علی (علیه‌السلام) بود، نه برای دیدن روی او، بلکه می‌رفت تا رنج امام را کم کند و باری از دوش حضرت بردارد