پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ انتظار فرج در دین مبین اسلام، به عنوان عبادت شمرده شده است؛ رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرموده‌اند: «اِنتِظارُ الفَرَجِ عِبَادَةٌ.[1] انتظار فرج عبادت است.» انتظار فرج عبادت شمرده شده، چون این انتظار، انتظار قدرت اسلام و توحید است؛ انتظار حاکمیت وحی و ولایت است؛ انتظار اجرای حدود الهی و احکام قرآنی است.

در روایات ائمه معصومین (علیهم السلام) نه تنها از انتظار فرج، به‌عنوان یک عبادت یاد شده، بلکه به‌عنوان بالاترین عبادت به شمار رفته است. چنانچه هم در کلام رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و هم در بیان امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) این حدیث جاری شده است.
رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در حدیثی فرموده‌اند: «اَفضَلُ العِبادَةِ اِنتِظارُ الفَرَجِ.[2] والاترین عبادت، انتظار فرج است.» همچنین امام علی (علیه‌السلام) نیز در حدیثی انتظار فرج را بالاترین عبادت مؤمن دانسته‌ و می‌فرمایند: «أفضلُ عبادةِ المؤمنِ انتظارُ فَرَجِ اللّهِ.[3] برترین عبادت مؤمن، انتظار فرج از جانب خداست.»

بندگی و انتظار فرج
بهترین نشانه بنده خدا بودن این است که انسان در هر حالی فقط و فقط متکی به خدا بوده و به او امیدوار باشد و نه خوشی‌ها او را از مسیر بندگی خدا خارج کند و نه ناخوشی‌ها، صبر و رضایت را از کف او بِرُباید[4] و بهترین راه بندگی خدا به این است که انتظار فرج را در گرفتاری‌ها از دست ندهیم، بلکه با شدت گرفتاری‌ها، انتظار فرج در ما بیشتر شود. روح بندگی و طاعت، همین عبادت قلبی است که ریشه در اعتقاد عمیق و قوی به توحید پروردگار دارد. بنابراین می‌توان تصدیق کرد که برترین و بالاترین عبادت مؤمن، انتظار فرجی است که در گرفتاری‌ها از خدای متعال دارد و این عبادت قلبی، روح همه عبادات دیگر است.

دلیل دیگری که برای معرفی کردن انتظار، به عنوان بالاترین عبادت مؤمن وجود دارد، این است که رنج‌ها و گرفتاری‌های امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) در زمان غیبت، به خاطر خروج از تنگناها و خلاصی خود و شیعیانش از غم و غصه‌ها بیشتر از هر کس دیگری است و چون ایشان دارای مقام و منزلت والایی نزد پروردگارند. اگر فردی، انتظار فرج ایشان را به خاطر خود ایشان داشته باشد، بالاترین درجه عبادت را انجام داده است.[5]

پی‌نوشت:
[1]. علامه مجلسی، بحار الانوار، ج52، ص152، دار احیاء التراث.
[2]. ابو معاش، سعيد، الامام المهدی (عج) فی القرآن والسنه‌، ج1، ص367، نشر آستان قدس رضوى‌.
[3]. محمدی ری شهری، محمد، ميزان الحكمه، ج1، ص394.
[4]. محمد بنی هاشمی، سلوك منتظران، ص143، نشر منیر، تهران.
[5]. همان، ص47.

محسن زمانی