ایجاد نظام و اجرای احکام وسیع اسلام در عصر غیبت، وظیفه مسلمانان است؛ قاعده جامعیت اسلام، منحصر به اصل حضور نیست. امام صادق (ع) می‌فرماید: «پيامبر (ص) قرآن و شريعت و طريقه‌اش را آورد، پس حلال او حلال است تا روز قيامت و حرام او حرام است تا روز قيامت»؛ این یعنی دیگر کسی نمی‌تواند بگوید که نظام سازی در زمان غیبت وظیفه ما نیست. اصلاً اگر حکومتی نباشد، بسیاری از احکام دین عمل نشده و تعطیل می‌شود.

یکی از وعده‌هایی که از سوی رسول خدا (ص) داده شده، ظهور مهدی موعود (عج) در میان مردم آخرالزمان است که با ظهورش عدل و داد در جامعه برقرار خواهد شد و ظلم به پایان خواهد رسید؛ این بشارت در کتب فریقین بیان شده است.

خداوند، وعده داده است که مستضعفان صالح، وارث زمین خواهند شد؛ پس نباید دچار یأس و افسردگی شد و دست روی دست گذاشت و تماشاگر سلطه ظالمان و مظلومیت و محرومیت مؤمنان و مستضعفان بود.

یکی از راه‌های رسیدن به خواسته‌ها و آرزوها، نذر کردن است. نذر برای تعجیل در امر ظهور، یکی از اعمالی است که شیعیان می‌توانند با الگوگیری از افعال اهل بیت (ع) آن را انجام دهند. نذر برای تعجیل در امر ظهور، یکی از نشانه‌های محبت به امام زمان (عج) است.

برخی به روایاتی که خبر از پایان امیدوارکننده دنیا داده‌اند، اشکال وارد کرده، بر این باورند که امکان ندارد که فضل و بخشش امام، موجب نجات دنیا شود؛ زیرا اگر کاری هم صورت بگیرد، به فضل پروردگار مرتبط است و فضل امام جایگاهی ندارد؛ در حالی‌که آیات قرآن، خلاف کلام ایشان را نقل می‌کند.

انکار ولادت امام زمان (عج) توسط عموی حضرت، مستلزم عدم تولد امام نیست؛ زیرا عموی حضرت معصوم نبوده و از شخص غیر معصوم، هر عملی سر خواهد زد؛ هم‌چنین اموال امام عسکری (ع) زمینه‌ساز انکار ولادت امام زمان (عج) توسط عمویشان است؛ زیرا در صورت نبودن امام زمان (عج)، وارث این مال، عموی امام می‌شد.