پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در قرآن و روایات اهمیت داشتن امام، مطرح شده است. خداوند در قرآن می‌فرماید: «يَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ [اسراء/71] (به یاد آورید) روزی را که هر گروهی را با پیشوایشان (امامان) می‌خوانیم!» با توجه به اینکه اکنون امام زمان (علیه‌السلام) غائب است و بدون شک نیز در آخرت هر گروهی با امام خود شناخته می‌شود! امام ما کیست؟ این سؤال از سوی اصحاب  ائمه اهل بیت (علیهم السلام) نیز مطرح شده است و پاسخ جالبی دریافت کرده‌اند که در ادامه به آن اشاره می‌شود.

فضیل بن یسار نقل می‌کند که از امام صادق (عليه‌السلام) معنى اين آيه «يَوْمَ نَدْعُوا كُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِم»‏ را پرسیدم؛ امام فرمود: «اى فضيل! امام خودت را بشناس كه چون امام خودت را شناختى، زيانى به حال تو نخواهد داشت كه اين كار پيش يا پس بيفتد و كسى‌كه امام خود را بشناسد، سپس پيش از آن‌كه صاحب اين امر قيام كند، بميرد، به منزله كسى است كه در سپاه آن حضرت نشسته باشد، نه! بلكه به منزله كسى است كه زير پرچم او نشسته باشد.»[1]

در روایتی دیگر نیز از ابوبصیر نقل شده که از امام صادق (عليه‌السلام) پرسيد: «نظر شما من قائم را درك می‌كنم؟ فرمود: اى ابوبصير! مگر امام خودت را نمی‌شناسى؟ عرض كرد: آرى! به خدا قسم و تو همان امام منى - و دست امام را گرفت- حضرت فرمود: به خدا قسم! براى تو مهمّ نيست، اى ابوبصير! كه شمشير به كمر در سايه ايوان قائم (عليه‌السلام) نباشى.»[2] بنابراین آنچه مهم است، شناخت امام است تا درک امام! باید امام خود را بشناسیم.

پی‌نوشت:
[1]. نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبه، تهران، نشر صدوق، چاپ اول، 1397 ق، ص329 و 330.
[2]. همان.