پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ لحظه لحظه زندگى انسان، اگر با امید همراه باشد و هر دوره از عمر را به امید رسیدن به دوره بعدى پشت سر گذارده شود، فرد را مصمم بر تلاش و با انگیزه برای آینده‌ای بهتر می‌سازد؛ اگر امید به آینده را از فرد بگیرند، سرنوشتى جز سکون، رکود، مرگ و تباهى نخواهد داشت؛ به همین دلیل، شیعه منتظر، هرگز نا امید نمی‌شود و زندگیش سرشار از امید است و مصمم برای زمینه سازی عصر ظهور است.

چنانکه یک از خواسته‌های مؤمنین و مؤمنات در شب‌های ماه مبارک رمضان، این است که به حالت تضرع و دعا از خداوند درخواست می‌کنند که توفیق خدمت‌گذاری در دولت کریمه امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) نصیب آنها بشود؛ لذا این افراد منتظر، امیدوارانه این دعا را زمزمه می‌کنند: «اللّهم انّا نَرْغَبُ إلیک فی دَولهٍ کریمهٍ تُعِزُّ بِها الإسلامَ و أهلَهُ و تُذِلّ بِها النّفاقَ و اهلَهُ و تَجْعَلنُا فیها مِنَ الدُّعاهِ الی طاعَتِک و القادَهِ الی سبیلک.[1] خداوندا! ما به درگاه تو خواسته و رغبت‌مان دولت کریمه‌ای است که به سبب آن، اسلام و مسلمانان را عزت بخشی و نفاق و منافقین را خوار سازی و ما را در آن دولت، از دعوت‌گران به طاعتت و از رهبران به راهت قرار دهی.» چون انسان منتظر می‌‏داند که آینده انسان، روشن است و روزی خواهد رسید که زمین پر از قسط و عدل خواهد بود و این وعده‏‌ای قطعی است که از زبان مبارک پیامبر اکرم (‏صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) جاری شده است.

پی‌نوشت:
[1]. شیخ عباس قمی، مفاتیح الجنان، دعای افتتاح.

نویسنده: محسن زمانی