پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ آن‌چه به انسان انگیزه حیات و تلاش و خدمت می‌دهد امید است؛ آنان که به آینده بشریت و جهان امیدوارند، روحیه بهتری دارند و سختی‌ها را به امید رسیدن به نجات و رهایی تحمل می‌کنند و صبور و مقاومند. خداوند وعده داده است که مستضعفان صالح، وارث زمین خواهند شد. «أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُون [انبیاء/105] بندگان نیکوکار من، ملک زمین را وارث و متصرف خواهند شد.»

این آیه به دوران ظهور امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) و حکومت قسط و عدل او تفسیر شده است.[1] پس نباید دچار یأس و افسردگی شد و دست روی دست گذاشت و تماشاگر سلطه ظالمان و مظلومیت و محرومیت مؤمنان و مستضعفان بود. وعده خداوند برای آینده روشن انسان‌ها قطعی و تخلف ناپذیر است؛ عقیده به صدق وعده الهی، روح امید را در مؤمنان زنده نگه می‌دارد. حدیث‌های متعدد از پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نوید دهنده امامت منجی انسان‌ها است، از جمله این حدیث نبوی که فرمود: «لَو لَم یَبْقَ مِنَ الدّهِر اِلاّ یومٌ لَبَعثَ اللهُ رَجُلاً مِنْ اَهلِ بیتی یَملأها عَدْلاً.[2] حتی اگر جز یک روز، از روزگار باقی نمانده باشد، خداوند متعال مردی از خاندان من برخواهد انگیخت، تا زمین را پر از عدل و داد کند.»

بنابراین باید گفت که شیعه منتظر، هرگز ناامید نمی‌شود و زندگیش سرشار از امید است و این امیدواری، او را مصمّم بر تلاش کرده و با انگیزه برای حیات و زمینه سازی برای دوران ظهور می‌سازد.

پی‌نوشت:
[1]. مکارم شیرازی، ناصر، برگزیده تفسیر نمونه، ج3، ص119.
[2]. شیخ طوسی، الغیبة، ص180.

نویسنده: محسن زمانی