روز امید
کسانی‌که معتقدند امام زمان (عج) ظهور خواهد کرد و منجی عالم بشریت است و اعتقاد دارند در نیمه شعبان به دنیا آمده است، باید علاوه بر یاد امام زمان (عج) در تمام سال، این روز را نیز به طور ویژه بزرگ بدارند؛ عموم مردم، به وظیفه خود، به خوبی عمل می‌کنند و علما نیز اگر بخواهند جامعه با فرهنگ مهدویت آشنا شود، باید تلاش کنند تا مردم، نسبت به مسئله فرج و انتظار ظهور امام زمان (عج)، اهتمام و حساسیت خاصی داشته باشند.
دعا، یکی از راه‌هایی است که هر انسانی را از گرفتاری و ناامیدی رهایی می‌بخشد؛ دعا برای ظهور امام عصر (عج) باعث می‌شود تا امید به جامعه انسانی دمیده شود و هر انسانی از ناامیدی به سوی امید، رهایی پیدا کند.
اهل بیت (ع) مظهر علم الهی هستند و گستره علم ائمه اطهار(ع) نیز همه نظام هستی را در بر می‌گیرد، لکن باید توجه داشت که علم الهی، استقلالی و ذاتی بوده، اما علم ائمه اطهار(ع)، تبعی و عرضی و غیری است و به منبع لایزال علم الهی مرتبط است.
معنای لغوی مهدویت، اگر این واژه را مصدر صناعی بدانیم، به معنای «مهدوی بودن» خواهد بود و اگر صفت نسبی بدانیم، منتسب به حضرت مهدی (عج) خواهد بود که با تاء تأنیث، صفت برای موصوف محذوف می‌گردد و با موصوفاتی از قبیل «عقیده» یا «طریقه» به معنای عقیده مهدویت و طریقه مهدویت خواهد شد.
مهدویت در اصطلاح، مکتب یا مذهب و یا عقیده‌ای است که به حضرت مهدی (عج) منتسب باشد؛ عقیده‌ای که معتقد به آن، در رفتار، گفتار و افکار خویش از امام مهدی (عج) که فرزند امام حسن عسکری (ع) است، پیروی می‌کند. مهدویت، موعودباوری به معنای اعتقاد به یک نجات بخش است که در آخرالزمان برای نجات و رهایی انسان‌ها و برقراری صلح و عدالت خواهد آمد.
سرانجام نظام اجتماعی انسان‌ها را نظامی توحیدی تشکیل می‌دهد که بر نظام شرک و طاغوت غلبه کرده و پیروزی از آنِ صالحان و راستگویان خواهد بود و همانطور که وعده داده شده، حکومت الهی در آخر الزمان محقق خواهد شد که حکومت حق است و باطل در برابر آن تابِ مقاومت ندارد و مانند کف‌های روی آب از بین خواهد رفت و پوشالی بودنش مشخص خواهد شد. در نهایت حق بر باطل پیروز است.
برخی از عوام شیعه بر این باورند که اصل مهدویت از عقاید اختصاصی شیعیان است؛ در حالی‌که باور به آمدن منجی، مورد پذیرش ادیان مختلف است و مذاهب اسلامی نیز آن را پذیرفته‌اند؛ به عنوان مثال، سبط بن جوزی که یکی از بزرگان مذهب اهل سنت است، به صراحت، از امام زمان (عج) نام برده است.
در دنیای کنونی ناامیدی به مثابه روح حاکم بر برخی از انسان‌ها حاکم شده است؛ این مشکل مسلتزم راه حلی است که در پرتو آن، امید دوباره در روح جوامع تزریق شود. دین اسلام، راه حل این مسئله را آمدن امام زمان (عج) می‌داند.
ائمه معصومین (ع) دروازه فیض هستند؛ همانطور که در دعای ندبه می‌خوانیم :«کجاست دروازه الهی که از آنجا وارد می‌شوند.» و در زیارت آل یاسین می‌خوانیم: «سلام بر تو ای دروازه رحمت خدا!» انتظار ظهور چنین شخصیتی، امید آفرین بوده و منتظر را به کوشش برای تحقق ظهورش وا می‌دارد.
محبت به امام زمان (عج) وظیفه‌ای است که پیامبر اکرم (ص) به دستور خداوند از ما خواسته است؛ محبت نیز تابع معرفت و شناخت است و هر چه شناخت بیشتر شود، محبت شدیدتر خواهد بود؛ بنابراین منتظِر باید شناخت خود را به امام زمان (عج) کامل کند تا محبت امام در او پدید آید.
منتظران واقعی حضرت مهدی (عج)، لازم است بین خود و امام خود سنخیت ایجاد کنند؛ این سنخیت از طریق تقویت ایمان، تثبیت تقوا، تحکیم فضایل اخلاقی و توسعه درجات معنوی حاصل می‌شود؛ طبق دستور خداوند اگر جزء افراد با ایمان هستیم، باید با تحمل مصیبت‌ها و عمل به واجبات، با امام زمان خود نیز در ارتباط باشیم و خود را به رشته ولایت او ببندیم.
یکی از مظاهر انتظار واقعی، إحیاء داشتن شب نیمه شعبان به عبادت و دعاست؛ امام باقر (ع) درباره احیاء این شب می‌فرماید: «در این شب خداوند فضلش را بر بندگان ارزانی می‌دارد و به بزرگواری خودش، آنها را می‌آمرزد. پس برای نیل به مقام قرب خداوند، در این شب بکوشید؛ زیرا خداوند به ذات خود قسم یاد کرده که هیچ درخواست کننده‌ای را در این شب، بی‌پاسخ رها نسازد، مگر این‌که خواهش او نافرمانی خدا باشد.»
وهابی‌ها غیبت امام زمان (ع) را نشانه نپرداختن به وظیفه‌اش می‌دانند؛ زیرا امام غائب توانایی انجام وظیفه خود را ندارد؛ در پاسخ باید گفت که خداوند امام را تعیین کرده است و این مردم هستند که با اختیار و عدم اطاعت از فرامین امام، مانع وجود او شده‌اند. هم‌چنین وظیفه حفظ شریعت و تبلیغ دین، تنها به عهده امام نیست و پیروان نیز این وظیفه را انجام می‌دهند.
تصور کنید که اکنون امام زمان (عج) ظهور کند؛ چگونه تشخیص می‌دهید که او امام زمان (عج) است! از دو راه می‌توان ایشان را شناخت؛ راه اول معجزه و راه دوم علائمی است که پیش از ظهور آن بزرگوار، در جهان بارز خواهد شد.