پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ کلمه پر محتوای مهدویت در طول بیش از هزار سال، مورد توجه اندیشمندان مسلمان و غیر مسلمان بوده است؛ بنابراین برای دانستن معنای این کلمه باید معنای لغوی و اصطلاحی آن، تبیین شود.

در تبیین معنای لغوی مهدویت باید کلمه «مهدی» از جهت صرفی بررسی شود که مهدویت، از آن اخذ شده است؛ مهدی اسم مفعول از فعل ثلاثی مجرد و ناقص معتل اللام «هَدی، یَهدی، هُدی، هِدایة» است.

برای معنای لغوی واژه مهدویت، دو احتمال وجود دارد:
احتمال اول) کلمه مهدویت می‌تواند «مصدر صناعی» باشد؛ زیرا چنین مصدری در زبان عربی، از اسم یا صفت یا ضمیر، با اضافه شدن علامت «یّة/ یّت» ساخته می‌شود؛ مانند «انسان»، «جاهل» و «هو» که مصدر صناعی آن‌ها «انسانیّة/ انسانیّت»، «جاهلیّة/ جاهلیّت» و «هویّة/ هویّت» بوده و به ترتیب به معنای «انسان بودن»، «جاهل بودن» و «حقیقت بودن» است. در این صورت، واژه مهدویّت به معنای مهدوی بودن و ره‌یافته بودن خواهد بود.[1]

احتمال دوم) کلمه مهدویت می‌تواند «صفت نسبی» یا «نسبت» باشد که در اصل «مهدویّ» بوده و از واژه مهدی است؛ مانند: «محمد»، «علی» و «فاطمه» که صفت منسوب آن‌ها «محمدیّ»، «علویّ» و «فاطمیّ» می‌شود و به ترتیب به معنای «منتسب بودن به حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله)»، «منتسب بودن به حضرت علی (علیه‌السلام)» و «منتسب بودن به حضرت فاطمه (علیهاالسلام)» است.
پس در این صورت، حرف «یاءِ مشدد» در آخر کلمه مهدویّ، «یاء مصدری» نیست، بلکه «یاء نسبت» است؛ حال اگر به چنین کلمات منسوبی «تاء تأنیث» اضافه شود، این کلمات، صفت برای موصوف محذوف خواهند بود؛ بنابراین طبق این بیان، «مهدویة» صفت برای موصوفات محذوفی از قبیل «عقیده» یا «طریقه» و یا موصوفات دیگر خواهد بود که ترکیب این اصطلاح با موصوف محذوفش «العقیدة المهدویة» و «الطریقة المهدویة» است.
بنابراین معنای لغوی «مهدویت» می‌تواند به معنای مهدوی بودن یا منتسب به حضرت مهدی (علیه‌السلام) بوده که الگویی برای زندگی حال و آینده را نشان می‌دهد. این اصطلاح در بین فریقین، به حکومتی اشاره می‌کند که آخرین خلیفه پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) آن را تشکیل داده و جهان را از عدل و داد پر خواهد کرد. 

پی‌نوشت:
[1]. ویکی فقه، واژه مهدویت.