پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ استناد به آیات سوره مبارکه قدر، از دیگر دلایلی است که مروجان قانون جذب برای اثبات ادعای خود مطرح می کنند. «إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ؛ وَمَا أَدْرَاكَ مَا لَيْلَةُ الْقَدْرِ؛ لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ؛[قدر/1،2،3] ما قرآن را در شب قدر نازل کردیم؛ تو چه می دانی شب قدر چیست؟ شب قدر، بهتر از هزار ماه است.»

علیرضا آزمندیان که از مدعیان اصلی و مشهور قانون جذب در داخل کشور محسوب می شود، وی در این باره می گوید: «از دلایل ارزشمندی شب های قدر همین است که انسان می تواند به واسطه خیالش بهترین و عالی ترین تصاویر را تجسم کرده و به تمامی اهدافش نائل شود. این تجسم همانند اشعه لیزری است که از هر مانعی می گذرد و انسان را به مقصودش می رساند.»[1]

سوالی که در این جا مطرح می شود این که خیال و تصوری که در قانون جذب مطرح و مورد تاکید است آیا همان تصوری است که انسان در ایام قدر باید نسبت به آن ها تفکر کند؟ مروجان قانون جذب نمی دانند که طلب و درخواستی که باید در شب های قدر باشد، بسیار والاتر و بااهمیت تر از امورات و موضوعاتی است که آنان نسبت به آن تاکید می کنند. همچنین باید دانست که طلب و درخواست انسان در شب های قدر فقط با اراده و قدرت خداوند قابلیت تحقق دارد، نه این که انسان این توانایی را داشته باشد که با قدرت ذهنی خود مستقلاً خواسته هایش را به مرحله تحقق و اجابت برساند.

در دیدگاه قانون جذب آن چیزی که اهمیت دارد، طلب و خواست انسان است! و مهم نیست که این درخواست به خیر و صلاح او باشد و یا برایش شرّ بوده و موجب هلاکت او شود. در این قانون، شخص طلب کننده مهم نیست که چه شخصیتی دارد و هیچ اهمیتی ندارد که انسان خوب و مقرب درگاه الهی است و یا این که فردی است که معصیت کار بوده و دائما نافرمانی خداوند را می کند، بدون اینکه پشیمان باشد. بنابراین در آموزه های جذب، آنچه مهم است طلب و خواسته های دنیوی همانند ماشین، ثروت، اسکناس و... است نه امورات اخروی و معنوی. حتی دعایی هم که بعضاً در سخنان مروجان این قانون از آن صحبت به میان می آید، چیزی است که باید انسان را به مادیات برساند، نه امورات الهی و معنوی که انسان را به اهداف والای انسانیت می رساند.

با توجه به آموزه های قرآن کریم، اجابت خواسته های دنیایی و عافیت طلبانه صرفاً با خواست انسان به مرحله اجابت نمی رسد؛ بلکه این خداوند متعال است که به هر اندازه و مقداری که بخواهد به انسان عطا کرده و به خواسته او جنبه عینیت می بخشد. به همین دلیل ممکن است بسیاری از خواسته های مادی و یا حتی معنوی انسان در این دنیا به مرحله اجابت نرسد. اما در قانون جذب تاکید بر این است که انسان با هر نوع طلب و درخواستی که دارد، قادر است همه چیز را به سوی خود جذب کرده و مستقلاً حوائج و  آرزوهای خود را برآورده سازد!

خداوند در قرآن می فرماید: «مَنْ كَانَ يُرِيدُ الْعَاجِلَةَ عَجَّلْنَا لَهُ فِيهَا مَا نَشَاءُ لِمَنْ نُرِيدُ ...[اسراء/18]؛ هر کس متاع عاجل و زودگذر دنیا را طالب است متاع دنیا را به او می‌دهیم (ولی) به هر کسی که بخواهیم و هر چه مشیّت ازلی ما باشد.» طبق معنای صریح آیه طلب از خداوند تنها در صورتی به تحقق خواهد پیوست که اراده خداوند متعال باشد، نه این که صرف تصور و تجسم انسان آرزوهایش به مرحله تحقق برسد.

«وَمَنْ أَرَادَ الْآخِرَةَ وَسَعَى لَهَا سَعْيَهَا وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَئِكَ كَانَ سَعْيُهُمْ مَشْكُورًا[اسراء/19] و هر که طالب حیات آخرت باشد و برای آن به قدر لزوم و طاقت بکوشد البته به شرط ایمان (به خدا) سعی چنین کسانی مقبول و مأجور خواهد بود.» همانطور که از معنای آیه به دست می آید شرط پذیرفته شدن آرزوها، بستگی به تلاش افراد و اراده خداوند مبنی بر برآورده کردن آن ها دارد.

در نتیجه از انحرافات اساسی و جدی قانون جذب، خدا انگاری انسان در برآورده کرده آرزوها و خواسته های خود است. یعنی او را موجودی مستقل و در عرض خداوند متعال در برآورده کردن آرزوها و حاجات معرفی می کند. یعنی انسان با هر عقیده و سلیقه فکری، می تواند به تمام خواسته ها و آرزوهای مادی خود بدون حتی کمترین زحمت و تلاشی و صرفاً با تصور و تجسم ذهنی، برسد. در حالی که این دیدگاه با مبانی قرآن و آموزه های ناب دینی تقابل داشته و کاملاً مردود است. 

پی‌نوشت:

[1]. آزمندیان علیرضا، تکنولوژی فکر، نشر مولف، 1384، ص 135.