پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از سنت‌های حسنه‌ای که از قدیم الایام در میان شیعیان مرسوم بوده، برگزاری مراسم نیمه شعبان است؛ روشن است که این سنت نیکو، وظیفه‌ای همگانی و از باب تعظیم شعائر اسلامی، ضروری است. کسانی‌که معتقدند امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) در آخرالزمان ظهور خواهد کرد و منجی عالم بشریت است و نیز اعتقاد دارند در نیمه شعبان به دنیا آمده است، باید علاوه بر یاد امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) در تمام سال، این روز را به طور ویژه بزرگ بدارند.

در احیاء این مراسم و سنت پسندیده، عموم مردم و شیعیان، به وظیفه خود، به خوبی عمل می‌کنند. خوشبختانه تاکنون مردم، با شور و شعور، شوق و اشتیاق و عقیده و اعتقاد، به برگزاری این مراسم و آذین‌بندی خیابان‌ها اهتمام وافر داشته، تا جایی که حتی در این راه، هزینه‌های سنگین مالی کرده و از صرف اموال خویش در باشکوه برگزار شدن این جشن‌ها، ابایی نداشته‌اند.

وظیفه علماء، خطباء و روحانیون نیز در احیاء این مراسم، مهم است و باید حساسیت مردم را نسبت به این امر، افزایش دهند. زیرا اگر علماء بخواهند جامعه اسلامی با فرهنگ مهدویت آشنا شده و در این راستا گام بردارد و در مسیر تشکیل حکومت مهدوی حرکت کند، بدیهی است باید تلاش کنند تا مردم نسبت به مسئله فرج حضرت مهدی (عجل‌الله‌فرجه) و موضوع انتظار و ظهور ایشان، اهتمام و حساسیت خاصی داشته باشند و هر سال به برگزاری باشکوه‌تر این جشن‌ها و چراغانی‌ها به جهت یاد کردن ویژه و در نتیجه شناخت بیشتر امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) سفارش کنند.

سخن کسانی‌که می‌گویند از چراغانی کردن بپرهیزید، زیرا مایه اسراف است، درست نیست؛ زیرا باید تمام اقشار جامعه اسلامی را به صورت مستقیم و غیر مستقیم، درگیر این مراسم و شخص حضرت مهدی (عجل‌الله‌فرجه) کرد؛ زیرا در زمان غیبت، هیچ قضیه‌ای حساس‌تر از یاد و ذکر امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) نیست.