پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از مقوله های مهمی که می تواند به زندگی انسان معنی و لذت ببخشد داشتن امید است و هر آن چه که آدمی به او امید بسته است از جنس حقیقت باشد می تواند امید آفرین‎تر باشد. حال اگر آن تکیه گاه حقیقتی باشد که به برکت وجود او موجودات عالم روزی می‌خورند و به وجود ایشان آسمان و زمین و هستی برپاست و خود واسطه فیض بین انسان و خدا و سبب اتصال زمین و آسمان است، قطعا ناامیدی با وجود این تکیه گاه و منبع امید رنگ باخته و جایگاهی در ذهن و قلب آدمی ندارد.

وجود امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) همانگونه که در فراق آن حضرت در دعای ندبه می خوانیم «أَیْنَ السَّبَبُ الْمُتَّصِلُ بَیْنَ الْأَرْضِ وَالسَّماءِ؛[1] كجاست آن وسيله پيوند بين‏ زمين و آسمان» بر این اساس امام واسطه فیض خدا بر موجودات عالم است و به برکت وجود امام زمان موجودات عالم روزی می‌خورند و به وجود امام زمان آسمان و زمین و هستی برپاست که این می‌رساند امام زمان(عجل‌الله‌فرجه) واسطه فیض بین انسان و خداست خداوند فیضش بر موجودات از طریق امام زمان(عجل‌الله‌فرجه) است.[2]

از آن جا که وجود شریفش واسطه فیض الهی است، همه اولیای الهی و لشکریان جبهه حق، به آن وجود نورانی روی آورده«أَیْنَ وَجْهُ اللَّهِ الَّذى إِلَیْهِ یَتَوَجَّهُ الْأَوْلِیاءُ؛[3] كجاست آن وجه الاهى كه دوستان خدا به جانب او روى مى‎آورند» چرا که توجه به او مایه امید بخشی در دل مومنان است. اصولاً وجود فرمانده لشکر در مقر فرماندهی، خون گرم و پر حرارتی را در عروق سربازان جاری می‌سازد و آنها را به تلاش بیشتر وامی دارد. حیات فرمانده، منشأ حرکت، تحوّل و نظم و آرامش است. در این میان، شیعه بنا به عقیده ای که به وجود امام زنده و حاضر دارد، هر چند او را در میان خود نمی‎بیند، اما خود را تنها ندانسته و همواره انتظار بازگشت آن سفر کرده را دارد، انتظاری سازنده و سرنوشت ساز. این طرز تفکر، در زنده نگهداشتن امید در دل‌ها و وادار ساختن افراد به خودسازی باعث می‌شود آنها در آمادگی و مراقبت دائمی به سر برند. از آن سو، امام نیز به طور دائم مراقب حال پیروانش است و از چگونگی رفتار و کردار و گفتار آنها آگاه می‌گردد.

امید و ایمان به برکات وجود امام امید آفرین در میان شیعیان بیشتر از دیگران محسوس و مشهود است؛ به این دلیل که جمعيت شيعه طبق عقيده‏ اى كه به وجود امام زنده دارد، هر چند او را در ميان خود نمى‏ بيند، اما خود را تنها نمى ‏داند و اثر روانى اين عقيده در روشن نگه داشتن چراغ اميد در دلها و وادار ساختن افراد به خود سازى و آمادگى براى آن قيام بزرگ جهانى، كاملاً قابل درك است.[4]     
پروفسور «هانرى كربن» استاد فلسفه در دانشگاه سوربن (فرانسه) و مستشرق نامدار فرانسوى در این رابطه مى‏گويد: «به عقيده من مذهب تشيّع تنها مذهبى است كه رابطه هدايت الهى را ميان خدا و خلق براى هميشه نگه داشته است و به طور مستمر و پيوسته، ولايت را زنده و پا برجا مى‎دارد. مذهب يهود، نبوّت را كه رابطه‏ اى است واقعى ميان خدا و عالم انسانى، در حضرت كليم ختم كرده و پس از آن به نبوت حضرت مسيح و حضرت محمد(صلی الله علیه وآله) اذعان ننموده و رابطه مزبور را قطع مى‏ كند. همچنين مسيحيان در حضرت مسيح متوقف شده اند. اهل سنت از مسمانان نيز در حضرت محمد(صلی الله علیه وآله) توقف كرده و با ختم نبوّت در ايشان، ديگر رابطه ‏اى ميان خالق و مخلوق، موجود نمى ‏دانند. تنها مذهب تشيّع است كه «نبوّت» را با حضرت محمّد(صلی الله علیه وآله) ختم شده مى ‏داند، ولى «ولايت» را كه همان رابطه هدايت و تكميل می‎باشد، بعد از آن حضرت و براى هميشه زنده مى ‏داند».[5]

پی نوشت:

[1]. قمی، شیخ عباس، مفاتیح الجنان، دعای ندبه

[2].رک: زاد المعاد، علامه مجلسی، ص ۴۲۲؛ مفاتیح الجنان، شیخ عباس قمی، دعای عدیله.

[3]. قمی، شیخ عباس، مفاتیح الجنان، دعای ندبه

[4]. آيت الله مكارم، ناصر، مهدى انقلابى بزرگ، چاپ دوم، قم، مطبوعاتى هدف، ص 255 -256

[5]. سالنامه مكتب تشيّع ،مصاحبه های استاد علامه طباطبايى با پروفسور هانرى كربن درباره شيعه، 1330 ه.ش، ص 20.