پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ شما اگر نقطه‌های قرآن را از قرآن جدا کنید، دیگر، آیات قرآن خواندنی نیست. اهل بیت (علیهم‌السلام) نسبت به قرآن کریم، شبیه نقطه‌ها نسبت به کلمات هستند. چطور اگر نقطه‌ها را از کلمات جدا کنیم، دیگر بی معنا می‌شوند و خوانده نمی‌شوند یا در فهم آن اختلاف می‌شود؛ اهل بیت (علیهم‌السلام) را هم اگر از قرآن جدا کنیم، دیگر قرآن درست فهمیده نمی‌شود و در آن اختلاف می‌شود.

به همین خاطر، وجود نازنین حضرت علی (علیه‌السلام) فرمود: «تمام آنچه در عالم است، در قرآن است و تمام آنچه در قرآن است، در سوره حمد و آنچه در سوره حمد است، در بسم الله الرحمن الرحيم جمع شده است و آنچه در بسم الله الرحمن الرحيم است، در باء آن است و من نقطه تحت الباء هستم.»[1]

یعنی جایگاه اهل بیت (علیهم‌السلام) نسبت به قرآن کریم، مثل جایگاه نقطه‌ها نسبت به کلمات است؛ یعنی بدون اهل بیت (علیهم‌السلام) قرآن بی‌معناست. قرآن ناطق، اهل بیت (علیهم‌السلام) هستند. پس همانطور که قرآن، بدون اهل بیت (علیهم‌السلام) هدایتگر نیست، زندگی نیز بدون رنگ و بوی امام زمان (عجل‌الله‌فرجه)، بی معنی و بدون هدایت است. زندگی بدون نور امید به ظهور امام زمان (عجل‌الله‌فرجه)، تنگ و تاریک است. نکته مهم اینکه نقطه امید و رشد و پیشرفت ما در زندگی، انتظار فرج است و باید به امید ظهور مصلح جهانی و هدایت کننده امتها حضرت مهدی (عجل‌الله‌فرجه) تلاش و فعالیت کنیم.

پی‌نوشت:
[1]. مسند الإمام علی (ع)، قبانچی، حسن، ج1، ص288، ح12/666. «وأنا النقطة تحت الباء"، قيل: ولعلّ معناه أنّه (عليه السلام) يميّز العلوم ويبثّها، كما أنّ النقطة تحت الباء تميّزها عمّا يشاركها فی المركز من التاء والثاء والياء، ويمكن أن يكون المراد بالنقطة الوحدة والبساطة، ويكون المعنى أنّه هو الفرد الذی لا يشاركه أحد فی علومه، وغرائب أحواله، وعلى ذلك يحمل ما ورد من أنّ العلم نقطة كثّرها الجاهلون فتأمل.»
شرح دعاء السحر،  خمينی، سيد روح الله، ج1،  ص88. «ان كل ما فی العالم فی القرآن و كل ما فی القرآن بأجمعه فی فاتحة الكتاب، و كل ما فی الفاتحة فی البسملة، و كل ما فی البسملة فی الباء، و أنا النقطة تحت الباء.»

مصطفی پورصدوقی